In een verlaten steeg
ontmoette ik een oude man.
Hij zei tegen mij:
“Spreid je vleugels uit,
laat je dragen door de wind”.
Mijn vleugels spreidde ik uit
zonder angst vloog ik weg.
Naar plaatsen waar
altijd al naar toe had willen gaan.
Over meren, bergen en woestijnen
sloeg ik mijn vleugels uit.
Van elke plaats nam ik alleen
de mooiste herinneringen mee.
Ik werd degene die ik altijd al
had willen zijn
voordat ik mijn beperkingen
leerde kennen.
Naar aanleiding van een lezing door Carmen Gil heb ik als opdracht een gedichtje geschreven over de Lentefee. Nu de lente op zich laat wachten toch al vast wat voorjaarswoorden. In het Spaans rijmt het prima, in het Nederlands helaas niet. Eerst de Spaanse versie en daarna volgt de Nederlandse vertaling.
El hada de la primavera
Cuando en primavera el hada
Vio que derritió el hielo
Y los aves migratorias en el cielo
Se sintió muy afortunada
Vive en primavera feliz
Siempre está cantando
De vez en cuando bailando, y
Quiere ser una cantatriz
Es un hada preciosa
Que lleva vestidos elegantes
Con piedritas brillantes
De una diseñadora famosa
Es la época de los corderitos
En todas partes brotan plantas
Ahora la vida es un camino de rosas, y
Hay muchos recuerdos bonitos
De lentefee
Toen de fee in de lente
Zag dat het ijs smolt, en
Trekvogels in de lucht vlogen
Voelde ze zich erg gelukkig
In de lente is ze blij
Ze zingt dan altijd
Af en toe danst ze, en
Wil ze een zangeres zijn
Het is een mooie fee
Die elegante kleding draagt
Met kleine glimmende steentjes
Van een beroemde ontwerper
De lammetjes staan in de wei
En overal lopen planten uit
Nu gaat het leven over rozen, en
Heeft ze mooie herinneringen erbij