Nog nooit in mijn leven ben ik zolang niet op vakantie geweest. Ik heb ook nooit kunnen bedenken dat het onmogelijk is om Nederland te verlaten. Het voelt alsof ik er geen einde aan de pandemie lijkt te komen. Nu het langzaam aan het mogelijk wordt om te reizen, mijmer ik weer over gemaakte reizen.
Vanochtend werd ik wakker met het woord ‘autodroom’ in mijn hoofd. Ik heb vannacht niet gedroomd over een vakantie maar dacht aan de gelijknamige dichtbundel uit 1954 van de dichter Gerrit Achterberg. Inderdaad de man die zijn hospita vermoordde toen hij in Utrecht studeerde en hiervoor TBS kreeg.
In deze bundel staat het gedicht Riviéra. Het doet me denken aan de vakanties die ik als kind met mijn familie in Italië doorbracht. Het magische moment vond ik altijd als we met de auto de kust bereikten. We reden langs een azuur blauwe zee en rotsen met bomen vol met bloemen. Meanderend over de kronkelige weg.
Riviéra
De helling schuift met bloemkastelen dicht. Wegen die ik niet wist dat verder konden hebben hun col de wolken in gevonden naar deze zee waar het zuiden ligt.
Ik overstroom van louter vergezicht. Tegen het Estérelle-gebergte ronden de blauwe baaien zich op kristalgronden. Tot in Italië schijnt het zonlicht.
De auto klimt en daalt in de rotonde en open galerijen van de lucht spijlen trekkend door het hemelhuis.
De lange vasteland-cadans ontbonden, komt het reisbeeld tot staan onder zijn vlucht. Wij stappen er in uit. De Wereld ruist.
Gerrit Achterberg, Autodroom 1954