Mijn Hemeltje

Spirituele ervaring of werd ik gewoon gek. Ik liep ik door Barcelona en ik zag een gotische kerk. Van buiten was er weinig aan te beleven maar van binnen was het prachtig. Ik heb een tijdje zitten rondkijken in de kerk tijdens de kerkdienst. Achterin de kerk zat een pastoor in een biechthokje. Ik wilde met hem praten maar durfde dat niet goed. Er gebeurde al iets typisch bij het aansteken van de kaarsjes. Één voor mijn moeder en één voor mijn vader en Jeroen kan ook wel wat hulp van God gebruiken. Je moest een muntje van twintig cent in een apparaat gooien en dan ging er een lampje branden. De eerste twee keer ging het goed maar het derde lampje voor Jeroen wilde niet gaan branden. Toen werd ik behoorlijk boos, stond ik vloekend in de kerk en moest ik me inhouden om niet tegen het apparaat te gaan slaan. Bovendien dacht ik dat God Jeroen nu al had opgegeven. Daar werd ik ook boos om, maar ja misschien kost hij meer dan twintig cent.
Vervolgens ben ik naar de pastoor in het biechthokje gegaan om te vragen of mijn moeder in de hemel is en daar rust heeft gevonden. Ik dacht ik wil het gewoon weten en deze pastoor heeft het antwoord. Het was een beetje vreemd dat ik de pastoor niet kon zien. Maar goed, zijn antwoord was dat alleen God weet of ze in de hemel is. Als ze het laatste heilige sacrament heeft gehad, een katholieke begrafenis heeft gehad en ze een goed mens was dan kan ze naar de hemel. Daar voldoet ze wel aan dus ik veronderstel dat ze in de hemel is. Ik werd ook nog gezegend door de pastoor. Kan nooit kwaad dacht ik.

Ik heb toen mijn zus geappt met de mededeling dat ons Mam in de hemel is en dat ze daar rust heeft gevonden. Ik vond het een mooie boodschap die ook troost geeft. Daar dacht mijn zus totaal anders over. Ze vond het ECHT een hele rare actie. De hemel bestaat niet, het is totale onzin. Van haar moest ik teruggaan naar mijn hotel en mocht er niet meer uit. Ik moest contact opnemen met Altrecht omdat ik hartstikke manisch was. Bij Altrecht vonden ze het gelukkig niet zo vreemd, maar ik moest het wel rustiger aan gaan doen.

Alles bij elkaar was het een beetje vreemd om in plaats van vergiffenis voor je zonden, te vragen of mijn moeder in de hemel is aangekomen. Maar als je het nuchter bekijkt was er niet zo veel aan de hand. Ik ben gewoon de kerk uit gegaan met een opgelucht gevoel.

Kaarsjes in de Domkerk

Afgelopen zaterdag waren er mensen in het museum met folders voor de Night of Light. Ik dacht al vrij snel hier klopt iets niet. De vrouw had een erg blije christelijke uitstraling en de manier waarop ze praatte was allesbehalve wereldlijk. Een verhaal over de gehaaste samenleving en momenten van bezinning en dit alles met kaarsjes in de Domkerk.

Op zich kan ik me voorstellen dat het er mooi uitziet, de Domkerk vol met kaarsjes. Als het daarbij blijft, vind ik het allemaal prima. Toen ik haar vroeg of het een religieuze context had zei ze: “niet per se”. Vaag antwoord van zo’n christelijk mevrouw. “Bestaat God? Nou, niet per se”. Voordat ik de folders wilde neerleggen heb ik toch even uitgezocht wie deze mensen zijn van de Night of Light.

Op het internet vond ik allerlei informatie die mij in ieder geval niet dichter bij God brengen. Een dominee die na het aansteken van een kaarsje met mensen wil praten over God. Als katholiek ben ik regelmatig door protestanten voor gek verklaard als ik een kaarsje opstak in een kerk. Ik wilde dan toch heel even de aandacht en steun van Onze Lieve Heer vragen. Protestanten zeggen: “God is er altijd daar heb geen kaarsje voor nodig”. Hetgeen ik prima vind, zo heeft ieder zijn geloof en rituelen. Maar dat nu juist een vrouwelijke dominee druk bezig is met het branden van kaarsjes om met mensen in contact te komen om te praten over God, dat gaat me wel te ver. Het voelt als vreemd gaan of het beste van twee geloven, de emancipatie van de protestante kerk maar met de mystiek van de katholieke kerk.

Mijn collega geloofde eerst niet dat het niet helemaal goed was. Uiteindelijk ging ze over stag en mocht ik de folders weggooien.