Sinds de erfenis van mijn moeder is afgehandeld ontvang ik steeds post en e-mails van de Dela. Dat vind ik behoorlijk irritant. Vooral omdat ik weinig met de Dela te maken heb, het gaat met name om mijn familie die na mijn overlijden met hen aan tafel moet. Bovendien heb ik slechte ervaringen met de Dela en daar wil ik niet steeds aan herinnerd worden.
De begrafenis van mijn vader verliep alles behalve soepel. Je vraagt je misschien af wat er fout kan gaan bij een begrafenis, het is immers een standaardprocedure. Toch ging er van alles mis. De dame van de Dela pakte het om te beginnen erg commercieel aan. Bij elke keuze die we maakten kregen we direct de prijs te horen. “Dit is de standaard rouwkaart die in uw pakket zit. Elke andere kaart kost extra geld”. Als je deze rouwkaart kiest moet je echt een hekel aan iemand hebben gehad, ziet er niet uit. We kregen wel een aantal dingen gratis, een witte roos in de kist bij het hoofd van mijn vader en een wasafdruk van zijn duim. Alles wat je met de wasafdruk wilde doen, bijvoorbeeld zilveren manchetknopen met zijn vingerafdruk, kostte weer kapitalen. Deze opties hebben we niet gekozen.
Het grootste probleem hadden we met de kist. De “Dela-kist” zag er uit als een Billy van Ikea, daar wil je iemand niet in begraven. Het moet op zijn minst een kist van echt hout zijn. Dat het fout is gegaan met de kist daar voel ik me nog altijd verantwoordelijk voor. Ik kreeg namelijk het lumineuze idee om alvast een kist voor mezelf te kopen. Is wel zo efficiënt, nu we er toch mee bezig zijn… Er bestaat namelijk een kist die je tijdens je leven als een boekenkast kunt gebruiken. Zo’n kist leek mij wel handig, kost wel enige moeite om hem leeg te halen als ik overleden ben. Maar dat moet toch gebeuren, mijn spullen opruimen. Gedurende je leven kun je praktisch gebruikmaken van je kist. Bovendien zijn kisten erg duur en ze worden alleen maar duurder. Het is dus ook nog een diepte investering. Mijn vermoeden is dat de dame van de Dela enigszins “ontregeld” is geraakt door mijn voorstel om een tweede kist te kopen. Bij het opbaren van mijn vader bleek namelijk dat hij in de verkeerde kist lag. Een “Piet Hein Eek” kist met grof katoenen stof aan de binnenkant. We hadden een mooie donker houten kist uitgezocht, als het mogelijk was geweest zou mijn vader zich in deze kist hebben omgedraaid. Gelukkig kon voor de begrafenis nog de juiste kist geleverd worden. Deze kist was wel veel duurder dan de kist waarin hij aanvankelijk lag. Daar kwamen we achter bij de eindafrekening. Wat ook op de rekening stond was een extra bedrag voor het gebruik van de lijkwagen. We hadden langer rondgereden dan de tijd die binnen de verzekering viel en deze extra tijd werd in rekening gebracht. Totale onzin, we zijn van de kerk rechtstreeks naar de begraafplaats gereden, in Helmond nota bene…. Mijn moeder heeft de rekening nooit betaald.
Bij het weggaan vergat de mevrouw van de Dela om alle kleding van mijn vader mee te nemen. In de stoel lag namelijk nog zijn onderbroek. Moet een mens begraven worden met een onderbroek aan? Ik had mijn twijfels maar mijn moeder en zus vonden dit wel belangrijk. Moesten we haar bellen om zijn onderbroek op te komen halen.
Bij de kerkdienst ging het ook enigszins mis, dat had overigens niets met de Dela te maken. De pastoor kwam uit India en zijn Nederlands was niet optimaal. Hij kon de letter “h” niet goed uitspreken. Steeds zei hij “onze geilige geest” en “onze geilige vader”, amen. De mensen in de kerk hadden moeite om hun lach te onderdrukken.
De begrafenis van mijn moeder is trouwens wel goed verlopen.