Corona in Madrid

Mijn vakantie naar Madrid heb ik geannuleerd. De afgelopen week liep het aantal Corona gevallen in Spanje snel op. Vooral in een plaats bij Madrid waren er veel besmettingen. Nu ben ik zelf niet zo bang voor het virus maar maak ik me wel zorgen over de manier waarop er mee wordt omgegaan. Als ze het Louvre in Parijs sluiten dan sluiten ze wellicht ook het Prado in Madrid. Mijn concert, gaat dat nog door?

Wat gebeurt er als iemand in mijn hotel het Coronavirus krijgt? Als ik niet ziek word maar toch twee weken in quarantaine moet, vergoedt de verzekering dit niet. Dan wordt het een dure reis waar je niks aan hebt. ‘Gelukkig’ gaat niet elk hotel op slot als er een coronabesmetting is. In het Marriott hotel in Barcelona stuurde ze op het moment dat er een coronapatiënt verbleef, alleen het snotterige personeel naar huis. Verder ging alles gewoon door, niemand werd op de hoogte gebracht. Oh ja, ze hadden wel de gym gesloten. Of je daar blij mee moet zijn, is ook maar de vraag. 

Nadat ik in de Spaanse krant las dat de burgemeester van Madrid niet welkom was op een overleg in Brussel, vond ik het raar worden. “Blijft u vooral in Madrid, want daar is een besmettingshaard”. Ook voor kerkdiensten in Madrid zijn voorzorgsmaatregelen genomen. Het bakje met wijwater verdwijnt, de hostie wordt in de hand gegeven in plaats van in de mond en geef elkaar vooral geen hand tijdens de dienst.

Tja, ga je dan nog naar Madrid? Nee, het leek mij niet verstandig. Ik heb er geen zin in om weer in een desolate stad rond te lopen omdat alles gesloten wordt vanwege een virus. Is het niet als gevolg van een storm dan is het wel door een virus.

Wat ik me wel heb voorgenomen, is dat ik in Nederland niet twee weken in quarantaine ga als ik begin te snotteren. Ik heb mijn vakantie ervoor opgegeven en daarmee houdt het op. Nu reageren mensen toch al verschrikt in de supermarkt als ik nies omdat ik allergisch ben voor de berkenboom. Je kunt beter met een mes gaan zwaaien dat wordt nu als minder bedreigend gezien dan één onschuldige niesje.

Vandaag las ik in de Spaanse krant dat er zestig mensen besmet zijn geraakt op een begrafenis. Dat gaat snel, als je een hoogbejaarde begraaft en oude mensen gaan er naartoe… Straks worden mensen begraven zonder iemand erbij vanwege besmettingsgevaar. Heb je jaren zitten broeden op hoe je deze aarde wilt verlaten, geen anjers en het Avé Maria van André Rieu, en dan is er helemaal niemand. Moet je dan nog wel betalen voor koffie en broodjes voor de afwezige gasten? Ben benieuwd waar dit gaat eindigen.

Reisverslag Madrid Dag 2

Maandag 23 september

Madrid Prado 12.07

Het was niet eenvoudig om op tijd bij het Prado te komen. Het kopen van een metrokaartje ging niet vanzelf. Nou ja eigenlijk wel, ik kon de plek niet vinden waar het kaartje uitgekomen was. Ik dacht: shit, €18 betaald maar waar is mijn pasje? Nog maar een keer proberen, deze keer de goedkope versie van één rit. Weer geen pasje. Toen keek ik naar beneden en daar lagen ze, Si señora! Maar welke is de toeristenpas? Heel simpel, met de ene gaat het poortje open en met de andere niet. Mooi.

Voordat ik bij het Prado aankwam heb ik half Madrid gezien. Een mooie stad, dat zeker maar mijn missie was het Prado. Toen ik het metrostation ‘Sevilla’ zag, dacht ik: “Dit klopt niet”, tijd voor mijn favoriete Michelin-app. Die leidde me helemaal nergens naar toe. Dan maar de Google maps app, ook geen succes. Eerst liep ik door het rode stoplicht. Komt er ineens een man met een heel groot geweer op me af. “Mevrouw u moet opletten, het is gevaarlijk om het stoplicht te negeren”. Daar heeft hij gelijk in, maar kunst gaat boven alles. Ik beloofde hem in toekomst beter op te letten. Verder met mijn missie. Google maps liet me in rondjes lopen, ga rechts en rechts en rechts… Nog zes minuten… Ik liep door Calle Cervantes, dat is dichtbij het Prado dacht ik. Het is wel grappig dat het museum van Lope de Vega in deze straat is. Arme man, de twee konden elkaar niet uitstaan. Dan maar vragen aan twee oudere mannen welke kant ik op moet. “Het is een prachtige wijk, maar eigenlijk wil ik naar het Prado. Van deze app begrijp ik echt helemaal niks. Allemaal bolletjes… “ Je voordoen als een domme, hulpeloze vrouw werkt vaak goed. “We lopen wel even een stukje met U mee”. Kijk dat bedoel ik. 

Bij het Prado aangekomen heb ik niet meer dan tien minuten om een kaartje te kopen, maar ik heb ook dringend behoefte aan een sigaret. Wat een stress, blij dat ik morgen niet naar Toledo ga. Ik sta een beetje wezenloos voor me uit te roken als er een man naar me toe komt. “Heeft u een kaartje”. 

“Nu nog niet, ik moet een ‘Paseo de arte’ kaartje ophalen”. 

“Dan moet u daar zijn”. 

Gelukkig sta ik recht voor de juiste balie. Op 10.50 ga ik het museum binnen, gelukt!

De Tentoonstelling Velazquez-Rembrandt is echt geweldig. De schilderijen die ik in het Rijksmuseum miste hangen hier. Ik ben helemaal ontroerd als ik ‘Titus’ zie hangen. Wat een prachtig schilderij. De namen van de schilderijen zijn aangepast. ‘De Staalmeesters’ heet ineens anders. Dekt de lading wel, maar toch. Het is erg mooi om de overeenkomsten en verschillen in de schilderijen te zien. Het toch wel “ruwere” werk van Velazquez naast het gedetailleerde werk van Rembrandt. Ik houd erg van “zwarte” schilderijen, het is zo knap om met zo weinig kleur zo’n indrukwekkende schilderijen te maken. Mijn vakantie is nu al geslaagd, als ik tenminste niet onder een auto kom. Nunca se sabe…

Na deze tentoonstelling is het wel veel om ook nog de vaste collectie van het Prado te bezoeken. Ik kom op een andere dag wel terug. De dame met wie ik dit wilde bespreken was niet behulpzaam. “Daar is de ingang, morgen is het kaartje niet meer geldig.” Uiteindelijk kan ik met een stempel de hele dag het museum in en uit. Kijk, dat klinkt al beter. 

Retiro Park 14.15

Het is prachtig weer en ik geniet van het mooie park ‘Retiro’. Het is veel groter dan verwacht. Ik moet eigenlijk naar het toilet maar van de toiletten in het park durf ik geen gebruik te maken. Denk dan toch altijd aan George Michael en zijn escapades. Bij elke toilet staat wel een politieauto, maar dan weet ik nooit of dit geruststellend is.

Wat is het toch met grote stadsparken en vijvers met bootjes. Romantische stelletjes of obstinate pubers die ronddobberen in een veel te kleine vijver. In de ‘Retiro-vijver’ vaart ook nog een grote boot. Gelukkig gaat hij langs de rand waardoor de mogelijkheid van een aanvaring verkleind wordt.

Op het ‘Selfiepunt’ van het park laat ik me fotograferen door een Italiaans gezin. Als ik ga zitten, glijd wel van de steen af, maar dit leidt tot een ontspannen houding. Topfoto! Ik loop nog langs een mooi ontworpen minibieb, maar daar staan alleen wat verloren VHS-videobanden in. Een uitwisselpunt voor kinderporno uit de jaren tachtig?

Na mijn wandeling door het park ga ik wat eten en weer terug naar het Prado.

Madrid 20:03

Zoals altijd wil ik natuurlijk het tijdschrift ‘El jueves, (que sale el miercoles)’. Helaas zie ik het bij geen enkele kiosk liggen. Vreemd, dan maar vragen. Ik vraag naar ‘El Jueves’ maar ze heeft geen idee waar ik het over heb. Is mijn uitspraak dan zo slecht? Ik probeer het nog een keer. Weer geen idee. Het striptijdschrift? “Oh ‘El Jueves”. Ze gaat naar achteren en zoekt in een paar stapels tijdschriften. Uiteindelijk vindt ze er één, niet echt populair in Madrid. In Barcelona liggen ze overal, grote stapels. Zou het te anti-Spanje/Madrid zijn? Ik zal het kritisch gaan lezen.

Madrid La panera rosa.20:21

Om een beetje onder de Spanjaarden te kunnen eten ga ik maar een zijstraat van de Gran Via in. Ik loop iets te ver door en zie een groep verslaafde daklozen. Oké omdraaien. Zo kom ik bij ‘La Panera Rosa’ terecht. Het is een leuke hippe zaak met ook een hippe menukaart. Ik heb gekozen voor “Ensalada Rusa” dan weet ik tenminste wat ik te eten krijg. Het smaakt prima, maar “Dónde esta el pan?” (Dat zei mijn ex toen hij voor het eerst bij me kwam eten en er geen brood was). De ober is vriendelijk maar behoorlijk “gay”. Zou het restaurant ‘rosa’ zijn?

Vanmiddag had ik “El menu del dia”, geen idee wat ik heb gegeten. Het was in ieder geval lekker. De ober ratelde het menu op en ik verstond er echt heel weinig van. Hij herhaalde het nog een keer en ik antwoord “Quiero el primero, el segundo y como postre un café”. Het was een beetje Russisch roulette. Het pakte goed uit, soep en een boeuf. Het ‘Menu del día’ moet wel snel opgegeten worden. Bij de laatste hap verschijnt het volgende gerecht al op tafel. Mijn maag is niet gewend aan het tempo en de hoeveelheid. In het Prado heb ik de hele tijd lopen boeren. Dat maakt al die Chinezen natuurlijk niets uit. Naast hun irritante selfiesticks hebben ze nu ook de tik om met kauwgom bellen te laten klappen. Kansloos volk.

Het hotel heeft niet de mogelijkheid om buiten te zitten. Ik moet dus echt de deur uit. Het tempo in dit restaurant is super traag en ik zit hier prima! 

Hotel Las Meninas 22.15

Vanavond gelukkig geen pyjamabroek-stress. Gisteren was ik helemaal over de zeik dat ik mijn pyjamabroek was vergeten. Tien keer in de kast gekeken, koffer weer opengemaakt maar geen pyjamabroek. Een mens kan niet slapen zonder, dat gaat gewoon niet! “Oké, dan maar één nacht zonder. Morgen koop ik er één, er is vast wel ergens in Madrid een fijne pyjamabroek te koop.” Ik heb prima geslapen, weer een ervaring rijker: Een mens kan slapen zonder pyjamabroek!

Reisverslag Madrid Dag 1

Zondag 22 september

Utrecht Centraal 10.05

Ik zit in de trein, gelukt. Al een kleine aanvaring met de mevrouw van de bagagelabels op HC. Thuis kon ik hem niet vinden, en ik heb een nieuwe gekocht. 

-“Heeft u bagagelabels” 

“Ja” twintig opties, daar heb ik geen tijd voor dacht ik. 

“Welke is de meest simpele?”

“Deze (één plastic kaartje)” 

“Kan ik die nu meteen gebruiken?”-

“Hoe bedoelt u?”

“Moet die niet ingestraald worden?”

“Ik begrijp niet wat u bedoelt” 

“Dat ik een computer nodig heb omdat hij digitaal is” –

“Nee mevrouw als u een pen heeft, schrijft u het adres er gewoon op”.

“Top, een rode graag”

Schiphol 12.15

Het inchecken duurde een eeuwigheid. Om precies te zijn 45 minuten. Achter mij stond een forse Italiaanse vrouw met een doorrookte stem. Ze stond steeds in mijn oor te schreeuwen Help. Na wat voordringen had ik haar achter me gelaten. Aan de rij leek geen einde te komen. Halverwege kreeg ik een paniekaanval omdat ik helemaal omringd werd door mensen. Ik wilde gaan roepen: help ik ben autistisch, aan de kant allemaal. Met wat mindfulness-oefeningen lukte het me om weer te kalmeren. Wat ook hielp was meeneuriën met mijn muziek. Irritant voor anderen maar jammer dan. Af en toe een blij huppeltje is ook effectief.

Bij de beveiliging aangekomen was ik stik sacherijnig. Een beveiliger vroeg vriendelijk naar mijn bestemming. Ik dacht “Man rot op, scan mijn koffer”. Het was aardig bedoeld en wilde mijn bestemming nog wel met hem delen. Op de vraag van de vrolijke man “En hebt u er zin in?” Wilde ik niet meer antwoorden. “Oh, het is dus voor werk….” Net alsof je er dan geen zin in kunt hebben. 

Ik kon in één keer doorlopen, zonder verdere controle. Voor en na mij werd iedereen wel gecheckt. Een aantal bejaarden raakten helemaal nerveus. “Wat zou het nou zijn? – ” Weet ik niet?” – “Eng hė?”

Bejaarden die naar de Starbucks gaan is ook geen succes. 

“Oh wat ingewikkeld allemaal!” 

“ik wil gewoon koffie, zouden ze dat ook hebben?” 

De ene tut ging vast zitten maar bleef wel steeds roepen, “Hebben ze koffie Josefine?”

“Weet ik niet….”

Ik bestel altijd een caramel macchiato met siroop door de koffie. 

De tut riep, “Zie je ingewikkeld, oh ze hebben toch wel koffie?”. 

Ga de volgende keer bij La Place zitten dacht ik. De echtgenoot van de tut had al drie keer gebeld, steeds met de vraag “Waar ben je nu?” De andere tut wilde weten wat hij vroeg, oh …. Hij is alleen hè, Dat wordt een vermoeiende vakantie voor ze. 

De vlucht ging prima. Naast mij zat een jong stelletje. Het leek erop dat dit hun eerste vakantie samen was. De jongen vroeg namelijk steeds “Doe je dat altijd zo?” Waarop zij uit ging leggen waarom ze dat deed en steeds eindigde met de zin “Zo ben ik nou eenmaal”. Dat gaat gezellig worden dacht ik, deze vakantie. Het is voor hem slikken of stikken.

Madrid Barajas 17.15

Ik ben iedere keer weer verbaasd als ik het vliegveld verlaat. In een paar uur tijd sta je in een totaal andere wereld. Cipressen, mooie felle zon, Spaanse hectiek om me heen, onlogische borden… Ik wilde met een taxi naar mijn hotel, wel zo efficiënt. Er stond en hele rij met mensen op een taxi te wachten. Hoe deze rij werkte begreep ik niet helemaal. Je zou zeggen degene die vooraan staat stapt in, maar nee in dit geval niet. Er was wel een mevrouw met een hesje aan en fluitje die het allemaal coördineerde. Ze zal wel een voor haar logisch systeem hebben. 

De taxichauffeur zat steeds te niezen, terwijl hij met de raam open reed. Op de achtergrond speelde een rustig flamenco-muziekje. Welkom in Spanje. In de buurt van het hotel vroeg hij aan mij de weg. Vreemd, maar ik kon me nog wel vaag herinneren dat we bij Opera linksaf moesten en dat het hotel halverwege de straat aan de linkerkant was. Er was geen hotel in deze straat. Shit dacht ik. Normaal gesproken mail ik een dag van te voren het hotel om door te geven hoe laat ik ongeveer aankom. Deze keer had ik dat niet gedaan, “Het zal wel oké zijn”. Van het hotel had ik ook niks gehoord. De chauffeur reed nog een keer een rondje. Weer geen hotel. “Mierda, pasa a mi, el hotel no existe! Tranquilla señora, Vamos otra vuelta. (Shit, dat heb ik weer, het hotel bestaat niet. Rustig mevrouw, we rijden nog een rondje) Nogmaals gaf ik het adres door en jawel daar was het hotel. De taxichauffeur had de verkeerde straat links genomen, dan kan je rond blijven rijden. 

Hotel Las Meninas 18.00

Ik had een éénpersoonskamer gereserveerd maar helaas het hotel was volgeboekt en ik kreeg een tweepersoonskamer of ik dat een probleem vond. “Geen probleem, maar ik had me wel verheugd op een eenpersoonsbed.” Grapje zei ik er maar snel achteraan toen ik zijn verbaasde gezicht zag. De jongen achter de receptie was ook op één november jarig. “Wij hebben een bijzondere band, jarig op Allerheiligen, el dia de los difuntos” 

De hotelkamer was echt groot, vooral vergeleken met het hotel in Barcelona. In het informatieboekje over het hotel stond dat er speciale kamers voor rokers waren. Kijk, dat is mooi! Ik ging naar de receptie voor een rookkamer. Nog voordat ik iets kon zeggen zei de jongen: 

“U heeft geen ramen”

“Geen idee, maak me ook niet uit. Ramen zijn overgewaardeerd”.

“Het is een oud gebouwen, u kijkt uit op de patio”

“Geen probleem” Ik vroeg of ik een rookkamer kon krijgen. 

“Dat is al jaren verboden in Spanje! Maar als ik niks zie dan… en hij stak zijn handen vragend in de lucht. 

“Dat ruik je toch?” 

“Als ik niks zie… “ 

“Gooi je me dan niet op straat als ik in mijn kamer rook?” vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op. Oké