Vandaag moest ik om half elf bij de kapper zijn. Voor gefrutsel aan mijn hoofd is dat eigenlijk veel te vroeg. Het was werkelijk een verzoeking.
De kapster die mijn haren waste bezorgde me bijna een whiplash. Ze draaide de verrijdbare wasbak een kwartslag terwijl mijn hoofd er al in lag. Ik voelde het kraken. Ik wilde het uitroepen van de pijn maar hield me in.
”Ligt u goed zo?”
“Ja hoor” / Nee! Nou ja, was mijn haren maar! dacht ik.
Dat deed ze op een hardhandige manier. Het zal wel een soort hoofdhuidmassage zijn geweest. Het enige wat ik dacht was: AU AU AU.
Ook de kapper doet mee aan het Rembrandtjaar. Er hing een replica van de Nachtwacht. Het schilderij is gewoon verkracht. De Nachtwacht in felle geometrische blokjes; nee!
“Zo bijzonder”
“Ja…”
“Fijn dat de eigenaar het hier wilde laten hangen voor een expositie”
‘Iemand heeft dit gedrocht gekocht’, dacht ik.
De muziek was niet om aan te horen, één of andere Afrikaanse tribe muziek. De kapster begreep zelf al dat het niet echt gepast was.
“Dit heb je thuis vast ook vaak opstaan”
“Nee, is niet echt mijn sound”
Dat allemaal om half elf ’s ochtends. Uit pure wanhoop en van ellende vroeg ik of ze de baby Beatles op wilden zetten.
“Nee, niemand heeft inspraak op de muziek. Kees (de eigenaar van de zaak) kiest de muziek heel zorgvuldig uit om een bepaalde sfeer te creëren”.
“Zitten er dan wel Sinterklaasliedjes bij, lijkt me heel gepast in deze tijd van het jaar. ‘Het heerlijk avondje is gekomen’ of iets dergelijks?”
Nee, dat dan weer niet.
“Echt geen baby Beatles?” vroeg ik nogmaals, “Geeft een hele rustige en warme sfeer”
“Nee? … hmmm”
Blij dat mijn haar weer netjes zit en ik hoef voorlopig niet meer naar de kapper. Thuis heb ik direct ‘Babies go Beatles’ opgezet. Ik kwam weer helemaal tot rust. Geen kapper meer voor 13.00u. voor mij.