Afgelopen week zag ik een vrouw fietsen met een niqaab aan op een rode omafiets. Het was een vreemd gezicht. Ze had moeite met haar gezichtsbedekking die door de wind steeds omhoog waaide. De compleet bedekte moslimas blijven me fascineren. Hoe kom je tot de beslissing om een niqaab aan te doen? Is het een soort van openbaring of gaat het geleidelijk. De eerste keer dat ik het zag was in Londen zo’n twintig jaar geleden. Ik vond het prachtig, de zwarte wapperende stof en de zwarte handschoentjes waarmee ze haar twee kinderen vasthield. Het was als een godin uit een sprookje, een betoverende onschuld. Ik wist toen nog niet dat het een moslima was.
Hopelijk heeft de fiets jasbeschermers anders komt haar kleding tussen de spaken en voor je het weet rijdt ze rond met een gescheurde niqaab. Ik vraag me altijd af wat ze onder de niqaab dragen. Alleen maar latex lingerie? In dat geval moet je wel extra voorzichtig zijn, als je kleding dan scheurt loop je ineens half naakt rond. Iedereen heeft weleens de vervelende droom dat je naakt bent in een groep geklede mensen. Ik vraag me nu ineens af of nudisten die dromen dat ze naakt zijn dit ook als vervelend ervaren, maar dit terzijde. Deze gedachtegang geeft overigens wel de uiterste van onze samenleving weer. Volledig bedekt of compleet naakt. In deze context is het bizar dat nudisme alleen is toegestaan op bepaalde plekken en alleen als recreatie.
Zelf vind ik het een mooi voorbeeld van de samensmelting van twee culturen, onze Nederlandse omafiets met de Islamitische cultuur.
Het aantrekken van een niqaab
