De eerste zomerse week is voorbij en ik vond het een hele beleving. Misschien omdat ik door de Corona-maatregelen niet meer zoveel gewend ben. Maandenlang was het rustig op straat tot afgelopen week.
Wat me vooral is opgevallen, is dat fluoriserend oranje helemaal hip is. Voor iedereen; van fluoriserende baby’s tot bejaarden in een knaloranje broek. Op weg naar mijn atelier ben ik paar keer een man tegengekomen die een heel kort, klein flitsend oranje broekje aan heeft. Ik weet niet of het door de kleur komt maar zijn zaakje was ook nadrukkelijk aanwezig. De eerste keer schrok ik me dood, wat zie nou weer, doe er een mondkapje voor! Inmiddels heb ik mijn zonnebril uit de kast gehaald. De sterkte van de glazen is niet helemaal goed meer, maar ik wil ook niet alles goed zien. Als ik een globaal overzicht heb, vind ik dat voldoende. Als ik je niet groet op straat dan komt dat door mijn zonnebril, niet omdat ik een arrogante kunstenares ben geworden.
Met dit mooie weer haalt iedereen ook weer de zomerse kleren uit de kast. Vooral nu iedereen door Corona aan het wandelen is, komt er heel wat voorbij paraderen. De zestig plussers springen eruit. Veel te jeugdige kleding en te modieus. Gisteren zag ik een oudere man met een te opzichtige Ralph Lauren polo aan. Zoals het nu hoort, het tipje van de voorkant in de broek gestopt. Een te korte, blauw met wit gestreepte broek en All Stars, zonder sokken natuurlijk. Hij had een prachtige bos grijs haar, dat dan wel. Waar is de klassieke stijlvolle man gebleven? Met prachtige Melvin & Hamilton schoenen aan, een elegant overhemd… Vrees dat ik daarvoor toch echt weer naar Spanje moet.
Een andere grappige trend is de oudere mannen op de fiets. Je hebt de lange afstandsfietser op een elektrische fiets. De groepjes te dikke oude mannen in te kleine pakjes op racefietsen die de Corona-kilo’s ervan af proberen te fietsen. Wat ik veel voorbij zie komen is de oudere man met een topfunctie in een te hip pak die de fiets heeft herontdekt. Meestal zitten ze op een ‘Cruiser bike’, waarop ze heel stoer en chill fietsen. Hun stalen ros maakt ze tien jaar jonger en woest aantrekkelijk. Not. Ze nemen alle ruimte in op het fietspad want ze zijn helemaal in hun element. Ik moet dan steeds bellen om er lang te kunnen. Een beetje tempo zit er namelijk niet in.
Op straat stond ik te genieten van een ijsje, toen er een Porsche kwam aanrijden met een oudere man en een veel jongere vriendin. Ze zaten even te bakkeleien over welke smaken ‘meneer’ wilde. De keuze tussen een bakje en hoorntje was ook niet eenvoudig. ‘Bolletjes ijs horen in een hoorntje.’ ‘Ja maar dan ga je knoeien, was haar praktische input’. Vervolgens ging zij in de rij staan wachten en ‘meneer’ bleef in de auto zitten. Toen ze bijna aan de beurt was, wilde ‘meneer’ toch een andere smaak ijs. In plaats van dat hij uit de auto stapt, roept hij de nieuwe bestelling naar haar, maar ze hoorde hem niet. Dan maar even bellen. Waardoor zij geïrriteerd raakt omdat hij het haar toch zo wel had kunnen zeggen. De naam van het ijs wist hij niet, maar het was met nootjes, chocolade en bruin, maar geen chocolade ijs…. Ik dacht: “Geef die vent een bakje met smurfenijs, Cabrón.” Uiteindelijk zaten ze samen in de Porsche te genieten van hun ijsjes. Later dacht ik: ‘Die oude man kan natuurlijk met zijn stijve botten niet op een elegante manier zijn auto uit. Het enige wat hij kan, is rondrijden. Thuis erin en thuis er weer uit. Of je Porsche stiekem parkeren achter struikgewas en dan uitstappen.
Ondanks deze opmerkelijke situaties ben ik blij met het mooie weer. Van een beetje zon fleurt een mens op.