Vandaag stond er bij de ingang van de supermarkt een milieufreak “Mevrouw leeft u een beetje duurzaam?” “Nee, gelukkig niet”. Dat antwoord had hij nog nooit eerder gehad en hij wilde graag weten waarom ik er gelukkig van word om de aarde te verkloten. Vrij eenvoudig, de mensen die op deze aarde rondlopen maken het elkaar steeds moeilijker. Dan kun je wel fijn je glas in de glasbak doen maar als je tien minuten later iemand uitscheldt omdat die geen voorrang geeft, schiet je er weinig mee op. Het moet wel een beetje leuk zijn op deze aarde om die te willen behouden. Dat heb ik niet aan hem uitgelegd omdat ik dan helemaal in een onmogelijk gesprek verzeild raak.
Ik heb me ook voorgenomen om deze week zo weinig mogelijk met mensen te communiceren. De gesprekken blijven teveel in mijn hoofd hangen en dat werkt verstikkend. Geweldloos communiceren, verslaafd aan liefde, biodanza, egofertilisatie, schaamlipcorrectie en duurzaam leven, mij wordt het allemaal teveel. Mijn potje empathie is even op voor zowel de mensheid als de aarde.