Vanochtend vond ik een enveloppe die onder mijn deur was doorgeschoven. Enigszins verbaasd en gespannen maakte ik hem open. Er zat een handgeschreven brief in. Ik moest hem twee keer lezen voordat het tot me doordrong wat er in stond.
Je wilde weten hoe ik me voelde zodat je beter kon begrijpen wat jezelf voelde.
‘Als ik naar je kijk dan zie ik angst in je ogen. Maar angst waarvoor, het heden, het verleden of de toekomst. Een pad dat breder wordt of juist alleen maar smaller zal worden? Je glimlacht steeds naar me, maar er is een terughoudendheid in. Alsof je twijfelt of je wel mag laten zien dat je me opmerkt….’
Toen ik de brief in de enveloppe terug deed zag ik dat er zaten er gedroogde viooltjes in zaten.
Tekst geïnspireerd door het liedje “Un ramito de violetas” van Cecilia uit 1975