Gelukkig is niet iedereen zoals ik ben. Het zou namelijk een enorme chaos worden als iedereen besloot om op een andere stoel te gaan zitten dan de stoel die gereserveerd is.
Gisterenavond ben ik naar een concert in Vredenburg gegaan. Twee minuten voordat het begon wilde ik toch echt van plaats veranderen. Naast mij zat een mevrouw met luid rammelende armbanden. Ze had zoveel armbanden om dat ik dacht: “Nou, zij is zojuist aan de slavernij ontsnapt maar ze is nog niet ontketend.” Ze rammelde met name als ze aan het praten was, dan wapperde haar handen en armbanden alle kanten op. Mijn hoop was dat ze stil zou zitten als het concert was begonnen. Toch durfde ik er niet op te vertrouwen. Tegenover mij was vak E en dat was bijna helemaal leeg. Daar wilde ik liever gaan zitten.
Omdat dit mijn tweede keer in Vredenbrug was, had ik geen idee welke kant ik op moest. Er was niemand te zien en alle deuren waren dicht. De ingangen waren ook niet logisch ingedeeld. Rood, wit, blauw, het systeem werkt vast prima als je op de stoel wilt zitten die op het kaartje staat. In mijzelf mopperend dacht ik “Was dit nou echt nodig! Dadelijk gooien ze me buiten, einde concert“. Ik kwam een paar medewerkers tegen die heel behulpzaam waren en vroegen waar mijn plaats was: “wat staat erop uw kaartje?” “Op mijn kaartje staat de stoel waarop ik niet wil zitten, ik wil naar vak E”. Ik zou een half uur moeten wachten, en in de pauze kon ik dan weer naar binnen gaan. Fijn geregeld! Toen ze uit het zicht waren ben ik ergens naar binnen geglipt, wonder boven wonder zat ik in vak E.
Het concert was overigens erg mooi, met name het Ave Maria van Verdi.