Gisteren ging ik boodschappen doen toen het ineens heel hard begon te regenen. Shit, even schuilen bij de schoenwinkel. Het werd een toestand!
Eerst schrok ik me helemaal dood door een etalagepop die in de winkel zat, in de houding van de denker van Rodin. Dat is toch niet meer van deze tijd… Later kwam er een meisje2.0 van vier jaar in de winkel die contact wilde maken met deze “mevrouw” door haar de hand te schudden. Logischerwijs reageerde ze niet. Dat is zo’n kind niet gewend, die verwacht een reactie. Alles reageert tegenwoordig, zij verwacht een robot waar je gezellig mee kan praten. “Ze doet het niet” zei ik tegen het meisje. Ze keek me aan of ik gek was, duh. Vervolgens trok ze de pruik van het hoofd van de pop. Daar schrok ze wel erg van. Ze rende naar haar moeder en zei “Mama er zit een mevrouw zonder haar” De moeder antwoorde “Ja, dat kan als mensen ziek zijn hebben ze soms geen haar meer”. “Ik heb het gedaan” zei het meisje toen. “Wat?!, laten we maar snel even gaan kijken. Oh het is een pop”. De pruik werd weer netjes op het hoofd geplaatst.
In de winkel probeerde ze erg grappig te zijn, maar dat was geen succes. Een oudere mevrouw wilde open schoenen kopen. “Die hebben we, anders knippen we de voorkant er gewoon van af.” LOL. Een andere mevrouw had “moeilijke voeten”: de ene voet was een maat kleiner dan de andere, één voet was doorgezakt, een andere had een knobbel…. “Jezus, dat je nog kunt lopen”, dacht ik. Daar hadden ze allerlei tangen voor om de problemen op te lossen. Ga je haar tenen ervan afknippen? Nou ja.
Ik wilde wel een paar blauwe sneakers passen omdat het nog steeds hard regende. Na er een aantal gepast te hebben kwam ik tot de conclusie dat het niks ging worden. Te klein, te groot, te hard… ellende! Toen kwam ze aanzetten met blauw-roze schoenen. Hallo, hoe zie ik eruit? Feeling met je klanten heb je niet, ik wil geen roze. Waarschijnlijk reageerde ik nogal boos. Ze verontschuldigde zich door te zeggen dat het een grapje was. De humor in deze winkel begreep ik sowieso al niet. Uiteindelijk had ik een paar schoenen aan die lekker zaten, prima.
Bij het afrekenen adviseerde ze me een spuitbus te kopen die vuil- en waterafstotend was. “Maak je er dan geen plastic schoenen van door ze helemaal dicht te spuiten”. Nee lucht kon er wel door, maar vuil en water gleden ervan af. Vreemd verhaal. Naarmate ze het verder ging uitleggen werd het steeds vreemder. “Het is als een parfum die vervliegt” Elke twee weken moest ik ze opnieuw inspuiten maar niet op het rubber. Ze eindigde met de suggestie dat ik het ook voor mijn Freitag-rugzak kon gebruiken. Toen kwam ik tot de enige juiste conclusie: Jij bent gek! Hij is gemaakt van vrachtwagendekzeil, hoezo waterdicht maken? Nog even en ik kan mezelf ermee inspuiten, ben ik ook ineens waterdicht en vuilafstotend. Nee, dank je ik hoef geen spuitbus. Volgende keer zeg ik direct: Heb ik al.
Misschien verwacht ik ook wel teveel van winkelpersoneel. Als je geen verstand hebt, kun je het ook niet gebruiken.