Afgelopen dinsdag is onze moeder geopereerd aan haar heup. Dat is gelukkig allemaal goed gegaan. In het zuiden is het toch anders dan hier, boven de rivieren. Zo hoef je bijvoorbeeld als je wegrijdt van een parkeerterrein geen kaartje in de slagboomautomaat te doen. De bomen gaan vanzelf omhoog. Sta je daar met het raam open in de stromend regen, kaartje in de hand maar je kunt gewoon doorrijden. Toch verwarrend maar wel op een prettige manier.
In een verlaten restaurant gingen we wat eten. Met uitzicht op het kunstzinnig blauw verlichte kanaal. The place to be. Er waren alleen een oma, moeder en peuter. De moeder en oma deden heel boos tegen het jochie. Hij deed niks verkeerd, hij raakte bijvoorbeeld met zijn handjes de kerstballen aan. Er werd direct naar het kind geschreeuwd dat hij niet zo’n stoute dingen mocht doen. Als hij in de boom was geklommen of hem omver had getrokken, dan had ik hun reactie kunnen begrijpen.
In Utrecht vraag ik me vaak af waar de ouders zijn van onmogelijke kinderen. Door het in Utrecht populaire Montesori onderwijs lijkt het alsof kinderen zelf alles mogen ontdekken. Trek je hard aan een kerstboom dan valt hij om. De ouders worden boos op de eigenaar van het restaurant omdat de boom niet goed vaststaat. Hij moet dit NU veranderen, want het is gevaarlijk voor kinderen. Dat hun kind stout is komt niet in hun hoofd op.
Vervolgens kwam er een bevriend gezin het restaurant binnen. Direct werd gezegd: “Jari heeft vandaag zijn dag niet, hij is heel stout”. “Goh gezellig om jullie weer te zien”, lijkt mij een meer gepaste begroeting. Ook dit gezin had een heel vervelend kind, het zal wel populair zijn in Helmond. Het jongetje zei: “Nee ik ben niet stout. Mijn papa is heel streng en als ik niet luister krijg ik een klap voor mijn kop”. Het is consequent en dat is goed voor kinderen: stout zijn leidt tot klappen. Dat is helder
Rond half zeven lag onze moeder weer op de afdeling. De operatie was goed gegaan. De chirurg had ze horen klussen met de hamer, zaag etcetera dat vond ze eng. Lijkt mij ook eng, je weet dan wel dat ze hard gewerkt hebben.
Tot slot het knopjes thema. Nadat we onze moeder rechtop in bed hadden gezet zodat ze wat kon eten en drinken ging de morfinepomp piepen. Mijn zus zei: “Ach ik druk wel even op nummer 9, dan komt het vast weer goed. Werkt thuis ook altijd”. De vrouw die naast onze moeder lag kreeg bijna een hartaanval, “Nee daar mag je niet opdrukken! Alleen de verpleging mag daar aankomen. Anders krijgt ze een overdosis morfine”. Het was een grapje, geen helmonds grapje daar gaat het dus fout. Vervolgens wilde mijn moeder tv kijken maar door de lamp boven haar bed kon ze het scherm niet zo goed zien. Dit probleem ging ik oplossen, er zat vast wel ergens een knopje. Ik zag een mooi geel knopje en een rode naast de lamp. Dan kies je voor geel, toch? De buurvrouw riep in paniek, “Nee niet doen, dat moet via het informatiepaneel bij de tv”. Helaas, ik had al gedrukt. Vervolgens rende alle verpleegsters naar onze kamer. Het gele knopje was het hartstilstand knopje. Dat slaat ook nergens op. Zo’n minuscuul klein knopje voor een noodsituatie. Ik heb me voorgenomen om niet meer zo maar op knopjes te drukken.
Al met al was het een indrukwekkende dag.