Gisteren heb ik wraak genomen op het mindfulness-project in de wachtkamer. Ik word er zó opstandig van. Je kunt een papiertje pakken uit een mandje met leuke berichten en er een ander leuk bericht terug in doen. Mijn eerste reactie was: “Ik gooi alle papiertjes de lucht in, dan licht de vloer vol met gekleurde papiertjes. Leuk!” Iedere week moet ik me inhouden om dat niet te doen.
Gisteren zat ik alleen in de wachtkamer en ik besloot om de papiertjes open te vouwen. Ze moeten op zijn minst een keer gecontroleerd worden. Met een gekkenradar ben ik door het mandje gegaan. Inderdaad, wat een kansloos project. “Één dag niet gelachen is één dag niet geleefd”. Op een ander briefje stond: “Neem je medicatie in”, “Glimlach naar een vreemde” of “Geluk zit in iedereen je moet het alleen weten te vinden” “Ik heb een boek geschreven te koop in de winkel”, “Hoe heet een vlieg die dood is? Vloog” “Houd moed”. Na er een aantal gelezen te hebben, kwam ik er achter dat er dubbelen in het mandje zaten. De enige verklaring daarvoor is dat iemand maar één bericht kan bedenken, er iedere keer één uithaalt om vervolgens hetzelfde bericht er in te stoppen. Kansloos!
Ik dacht dit project ga ik saboteren en heb er klote teksten in gedaan “Ieder mens heeft recht op zijn wanhoop” “Als gisteren nou eens morgen blijkt te zijn” “Leef je eigen leven in het verleden”. “Een dag zonder zonneschijn leidt tot zielenpijn”, “Ga direct naar het gesticht en ga niet langs start”. “Geluk zit in een klein hoekje”. Ik weet niet of iemand anders de berichtjes controleert. Beetje flauw misschien, maar na twee maanden tegen het bakje aangekeken te hebben was ik het zat.