In de meeste stadsbussen heb je een paar brede stoelen voor gehandicapten. Twee dunne mensen kunnen er naast elkaar op zitten. Dit is overigens alleen prettig als het een bekende is. Je zit dan namelijk bil aan bil en daar houd ik niet zo van.
Gisteren zat ik op zo’n stoel. Ik ben niet gehandicapt en mag er eigenlijk niet gaan zitten. Ik neem me dan altijd voor om op te staan als er in de bus geen plaats meer is voor gehandicapten, oudere en alle andere minder validen mensen. Een dikke vrouw stapte de bus in en toen kreeg ik een innerlijk conflict. Wat te doen? Opstaan en haar mijn stoel aanbieden, of gewoon blijven zitten.
Na wat gepieker besloot ik om op te staan. Ze stond met haar rug naar me toe en ze hoorde niet dat ik tegen haar praatte. Op haar schouder tikken durfde ik niet en ging dus weer zitten. Inmiddels had de dikke vrouw zich ergens tussen gewrongen. Ze zat gedeeltelijk op de brandblusser. Het leek me niet echt comfortabel. Nog maar een poging doen. “Mevrouw wilt u hier zitten?” “Nou eh, zo dik ben ik nou ook weer niet” was haar antwoord.
Ze zag waarschijnlijk dat ik wat pips keek en zei: “Dank je, aardig dat je het vraagt maar ik zit hier goed”.
Dit doet me denken aan een ander voorval in de bus met een corpulente vrouw. Toen ik naast haar ging zitten werd ze boos. “Kijk uit! Je gaat boven op me zitten!” schreeuwde ze. Ze was zo dik dat ze anderhalve stoel in beslag nam. Ik kan er niet zoveel aan doen dat het dan wat krap is. Daar zijn dus de loveseats voor.
Een paar aanbevelingen om met het openbaar vervoer te reizen.
Rules of the underground: (1) Knees may be no more than six inches apart. (2) If you can’t control your offspring, watch as a stranger does it for you. (3) What did we say about checking out the girls? (4) The Post is only 25 cents—buy your own. (5) Holding the subway door makes everyone on the train love you. (6) As does loud music. (7) Lie down on subway only if dead.