Maandag 23 september
Madrid Prado 12.07
Het was niet eenvoudig om op tijd bij het Prado te komen. Het kopen van een metrokaartje ging niet vanzelf. Nou ja eigenlijk wel, ik kon de plek niet vinden waar het kaartje uitgekomen was. Ik dacht: shit, €18 betaald maar waar is mijn pasje? Nog maar een keer proberen, deze keer de goedkope versie van één rit. Weer geen pasje. Toen keek ik naar beneden en daar lagen ze, Si señora! Maar welke is de toeristenpas? Heel simpel, met de ene gaat het poortje open en met de andere niet. Mooi.
Voordat ik bij het Prado aankwam heb ik half Madrid gezien. Een mooie stad, dat zeker maar mijn missie was het Prado. Toen ik het metrostation ‘Sevilla’ zag, dacht ik: “Dit klopt niet”, tijd voor mijn favoriete Michelin-app. Die leidde me helemaal nergens naar toe. Dan maar de Google maps app, ook geen succes. Eerst liep ik door het rode stoplicht. Komt er ineens een man met een heel groot geweer op me af. “Mevrouw u moet opletten, het is gevaarlijk om het stoplicht te negeren”. Daar heeft hij gelijk in, maar kunst gaat boven alles. Ik beloofde hem in toekomst beter op te letten. Verder met mijn missie. Google maps liet me in rondjes lopen, ga rechts en rechts en rechts… Nog zes minuten… Ik liep door Calle Cervantes, dat is dichtbij het Prado dacht ik. Het is wel grappig dat het museum van Lope de Vega in deze straat is. Arme man, de twee konden elkaar niet uitstaan. Dan maar vragen aan twee oudere mannen welke kant ik op moet. “Het is een prachtige wijk, maar eigenlijk wil ik naar het Prado. Van deze app begrijp ik echt helemaal niks. Allemaal bolletjes… “ Je voordoen als een domme, hulpeloze vrouw werkt vaak goed. “We lopen wel even een stukje met U mee”. Kijk dat bedoel ik.
Bij het Prado aangekomen heb ik niet meer dan tien minuten om een kaartje te kopen, maar ik heb ook dringend behoefte aan een sigaret. Wat een stress, blij dat ik morgen niet naar Toledo ga. Ik sta een beetje wezenloos voor me uit te roken als er een man naar me toe komt. “Heeft u een kaartje”.
“Nu nog niet, ik moet een ‘Paseo de arte’ kaartje ophalen”.
“Dan moet u daar zijn”.
Gelukkig sta ik recht voor de juiste balie. Op 10.50 ga ik het museum binnen, gelukt!
De Tentoonstelling Velazquez-Rembrandt is echt geweldig. De schilderijen die ik in het Rijksmuseum miste hangen hier. Ik ben helemaal ontroerd als ik ‘Titus’ zie hangen. Wat een prachtig schilderij. De namen van de schilderijen zijn aangepast. ‘De Staalmeesters’ heet ineens anders. Dekt de lading wel, maar toch. Het is erg mooi om de overeenkomsten en verschillen in de schilderijen te zien. Het toch wel “ruwere” werk van Velazquez naast het gedetailleerde werk van Rembrandt. Ik houd erg van “zwarte” schilderijen, het is zo knap om met zo weinig kleur zo’n indrukwekkende schilderijen te maken. Mijn vakantie is nu al geslaagd, als ik tenminste niet onder een auto kom. Nunca se sabe…
Na deze tentoonstelling is het wel veel om ook nog de vaste collectie van het Prado te bezoeken. Ik kom op een andere dag wel terug. De dame met wie ik dit wilde bespreken was niet behulpzaam. “Daar is de ingang, morgen is het kaartje niet meer geldig.” Uiteindelijk kan ik met een stempel de hele dag het museum in en uit. Kijk, dat klinkt al beter.
Retiro Park 14.15
Het is prachtig weer en ik geniet van het mooie park ‘Retiro’. Het is veel groter dan verwacht. Ik moet eigenlijk naar het toilet maar van de toiletten in het park durf ik geen gebruik te maken. Denk dan toch altijd aan George Michael en zijn escapades. Bij elke toilet staat wel een politieauto, maar dan weet ik nooit of dit geruststellend is.
Wat is het toch met grote stadsparken en vijvers met bootjes. Romantische stelletjes of obstinate pubers die ronddobberen in een veel te kleine vijver. In de ‘Retiro-vijver’ vaart ook nog een grote boot. Gelukkig gaat hij langs de rand waardoor de mogelijkheid van een aanvaring verkleind wordt.
Op het ‘Selfiepunt’ van het park laat ik me fotograferen door een Italiaans gezin. Als ik ga zitten, glijd wel van de steen af, maar dit leidt tot een ontspannen houding. Topfoto! Ik loop nog langs een mooi ontworpen minibieb, maar daar staan alleen wat verloren VHS-videobanden in. Een uitwisselpunt voor kinderporno uit de jaren tachtig?
Na mijn wandeling door het park ga ik wat eten en weer terug naar het Prado.
Madrid 20:03
Zoals altijd wil ik natuurlijk het tijdschrift ‘El jueves, (que sale el miercoles)’. Helaas zie ik het bij geen enkele kiosk liggen. Vreemd, dan maar vragen. Ik vraag naar ‘El Jueves’ maar ze heeft geen idee waar ik het over heb. Is mijn uitspraak dan zo slecht? Ik probeer het nog een keer. Weer geen idee. Het striptijdschrift? “Oh ‘El Jueves”. Ze gaat naar achteren en zoekt in een paar stapels tijdschriften. Uiteindelijk vindt ze er één, niet echt populair in Madrid. In Barcelona liggen ze overal, grote stapels. Zou het te anti-Spanje/Madrid zijn? Ik zal het kritisch gaan lezen.
Madrid La panera rosa.20:21
Om een beetje onder de Spanjaarden te kunnen eten ga ik maar een zijstraat van de Gran Via in. Ik loop iets te ver door en zie een groep verslaafde daklozen. Oké omdraaien. Zo kom ik bij ‘La Panera Rosa’ terecht. Het is een leuke hippe zaak met ook een hippe menukaart. Ik heb gekozen voor “Ensalada Rusa” dan weet ik tenminste wat ik te eten krijg. Het smaakt prima, maar “Dónde esta el pan?” (Dat zei mijn ex toen hij voor het eerst bij me kwam eten en er geen brood was). De ober is vriendelijk maar behoorlijk “gay”. Zou het restaurant ‘rosa’ zijn?
Vanmiddag had ik “El menu del dia”, geen idee wat ik heb gegeten. Het was in ieder geval lekker. De ober ratelde het menu op en ik verstond er echt heel weinig van. Hij herhaalde het nog een keer en ik antwoord “Quiero el primero, el segundo y como postre un café”. Het was een beetje Russisch roulette. Het pakte goed uit, soep en een boeuf. Het ‘Menu del día’ moet wel snel opgegeten worden. Bij de laatste hap verschijnt het volgende gerecht al op tafel. Mijn maag is niet gewend aan het tempo en de hoeveelheid. In het Prado heb ik de hele tijd lopen boeren. Dat maakt al die Chinezen natuurlijk niets uit. Naast hun irritante selfiesticks hebben ze nu ook de tik om met kauwgom bellen te laten klappen. Kansloos volk.
Het hotel heeft niet de mogelijkheid om buiten te zitten. Ik moet dus echt de deur uit. Het tempo in dit restaurant is super traag en ik zit hier prima!
Hotel Las Meninas 22.15
Vanavond gelukkig geen pyjamabroek-stress. Gisteren was ik helemaal over de zeik dat ik mijn pyjamabroek was vergeten. Tien keer in de kast gekeken, koffer weer opengemaakt maar geen pyjamabroek. Een mens kan niet slapen zonder, dat gaat gewoon niet! “Oké, dan maar één nacht zonder. Morgen koop ik er één, er is vast wel ergens in Madrid een fijne pyjamabroek te koop.” Ik heb prima geslapen, weer een ervaring rijker: Een mens kan slapen zonder pyjamabroek!