De laatste tijd vind ik het leuk om te puzzelen, een rustgevende activiteit. Althans dat hoop je, dat je er rustig van wordt. Ik ben bezig met een puzzel van een tekening van het Rembrandthuis in de Jodenbreestraat in Amsterdam.
Een vriend heeft me deze puzzel cadeau gedaan. Ik was er erg blij mee. “Oh wat leuk, dat had je niet hoeven doen.” De puzzel zit in een melkpak en telt 500 stukjes. Moet te doen zijn. Dat past ook prima op mijn tafel.
Het ging al fout bij de afbeelding. Op de voorkant van het pak zijn de zijkanten ervan af gelaten. Op de achterkant staat een klein plaatje van de volledige puzzel. Om de rand te leggen was al een bijna een onmogelijke opgave. Maar dat is gelukt!
Vervolgens puzzel ik me suf met de rest. Wat een ramp, het plaatje op de voorkant klopt ook niet. Daarnaast passen de stukjes niet altijd even goed. Dan wordt het echt een kwestie van met je vuist op de puzzel slaan. “Godsakker jue, waarom past dit niet!” Op een gegeven moment kwam ik er achter dat ik een deel van de puzzel op zijn kop had gelegd. Tja, dat gaat helemaal niet werken. Bij mij plopt steeds de gedachte op, “Leuk cadeau, maar dat had je niet hoeven doen” Mocht het me ooit nog lukken om hem helemaal af te maken dan maak ik er een foto van.
De puzzel is waarschijnlijk bedoeld als een souvenir. Het is vast niet de bedoeling dat je hem daadwerkelijk gaat maken. Toch geef ik het nog niet op, met wat tijd en geduld moet het lukken.
Hou vol! Heb net ook een puzzel gekocht, geïnspireerd door jouw verhaal over hoe rustgevend puzzelen zou moeten kunnen zijn. Na alle beginprobleempjes te hebben opgelost, van nietkloppende tekeningen nietinelkaarpassende stukjes tot geheelontbrekende zijkanten. Waterdichte aanpak: eerst de hartslag tot onverantwoorde hoogte opjagen, om ‘m dan weer tot het oorspronkelijke niveau te laten zakken. Een niveau wat nu opeens als heel rustig aanvoelt.