De meeste mensen denken er weleens over na wat gebeurt met hun lichaam als ze overleden zijn. Er zijn inmiddels eindeloos veel mogelijkheden en dat maakt de keuze niet eenvoudiger. Veel mensen kiezen toch voor een rustige plek al dan niet in een graf op een kerkhof of in een urn op het dressoir.
Honderd jaar geleden lag iedereen in een graf op een kerkhof en dat was het. Fijn, overzichtelijk. Nu ontstaan er nog wel eens misverstanden over waar de overledenen liggen. Zo ben ik een keer over een uitstrooiveld op een begraafplaats gelopen. Ik dacht wat een mooi gras is er op het kerkhof en nog genoeg ruimte voor graven. Totdat ik het bordje uitstrooiveld zag. Ik vond het heel macaber en keek onder mijn schoenen of de as van een overledene er aan was blijven zitten. Zo kom je als dode natuurlijk wel weer ergens. Het is een soort liften alleen bepaal je zelf de bestemming niet.
Gisteren vertelde een vriend me een ander incident. Na zijn avonddienst in Den Dolder fietste hij terug naar Utrecht. Omdat hij onderweg iets wilde afgeven, koos hij voor een andere route dan normaal en vertrouwde hij erop dat google hem de weg zou wijzen. Er was geen straatverlichting alleen de lamp op zijn fiets gaf hem wat zicht. Op een gegeven moment komt er een einde aan de weg. Het eindigt ineens in een voetpad. Google maps had geen idee waar hij was, daarom besloot hij om over het betonnen voetpad tussen de rijen bomen door te fietsen. Er kwam geen einde aan de weg en er was ook geen afslag mogelijk. Doorfietsen op de betonnen weg in het bos in het pikkedonker was de enige optie. Toch nog maar even Google raadplegen en deze keer wist die meer. Hij fietste midden in de nacht over de natuurbegraafplaats Bilthoven. Gelukkig kon hij er snel vanaf. Je vraagt je toch af hoe zoiets mogelijk is. Stel je voor dat hij besloten had om van het pad af te gaan, was hij dan uiteindelijk over graven heen gefietst met zijn mountainbike? Dan had hij de de volgende dag op Nu.nl gelezen dat jongeren graven hadden beschadigd op een natuurbegraafplaats in Bilthoven en dat ze off-road waren gaan crossen en gedenktekens omver hadden gereden.
In Barcelona ben ik een keer uit een kerk gevlucht omdat een man woest tegen me stond te schreeuwen. Na een kerkdienst maakte ik daar foto’s. Er was een man aan het bidden maar die heb ik met rust gelaten, in dat gedeelte heb ik niet gefotografeerd. In een zijkapel zag ik een prachtige mozaïekwand. Erg modern en mooi ingericht. Het was een kruisvorm waar je omheen en tussendoor kon lopen. Een paar foto’s was het zeker waard. Ineens stond de man achter me. Hij begon me uit te schelden voor k.ttoerist en dat ik nergens respect voor had. Het zweet stond op zijn voorhoofd en het speeksel vloog in de rondte. Ik probeerde uit te leggen dat ik het geloof en de kerk respecteerde. Ik ben ook katholiek. Ik dacht het helpt misschien als hij weet dat we bij dezelfde club horen Toen werd hij alleen maar bozer. Ondertussen waren er een aantal mensen bijgekomen om de boel wat te sussen. De man zou hypergelovig zijn, “A mad man” zei een vrouw steeds tegen me. Ik dacht alleen maar hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg. Inmiddels begreep ik wel waar het fout was gegaan. Het was geen kunstwerk maar een plek vol met urnen. Achter elke “tegel” stond een overledene. Ik wist het pas toen ik de nummers boven de rijen zag staan. Toen voelde ik me wel rot en begreep ik ook waarom de man zo boos was geworden.