Ademhalen, het geheim

Ontdek het geheim van bewust ademhalen.

Nooit meer onzeker over je ademhaling.

Vandaag is er er een nieuw boek op de deurmat gevallen. Dit gebeurt bijna wekelijks maar deze keer was het anders. Onrustig zat ik te wachten op de trap bij de deur en de brievenbus. ‘De postbode is wat laat vandaag’, dacht ik steeds. ‘Verdient vast ook te weinig om met enig tempo de post rond te brengen.’ Net voordat ik naar de afspraak met mijn mental life coach moest, ging het klepje van de brievenbus omhoog en viel de enveloppe binnen. 

Ik stopte hem snel in mijn tas en fietste naar mijn afspraak. Deze keer was ik helaas wat te laat. Maar dat zou ze vast begrijpen. Trots haalde ik bij haar het boek uit de enveloppe en liet haar de kaft zien. ‘Bewust ademhalen, dat heb ik nodig.’ zei ik enthousiast. Soms vergeet ik gewoon om adem te halen door alle dingen die er om me heen gebeuren. Dat is slecht voor me, zowel voor mijn lichaam als mijn stemming. 

Na de eerste 10 pagina’s aandachtig doorgelezen te hebben voelde ik enige spanning in mijn lijf afnemen en ruimte in mijn hoofd komen. Ik vond het wel moeilijk om het juiste ritme te vinden. De ‘beat‘ kon ik als het ware niet vinden. ‘Adem in. Adem uit.’ Ik besloot om het hardop te gaan zingen, als een opera. Adem in, hoge toon. Adem uit, lage toon. Op een gegeven moment begon ik te struikelen over de woorden.

Mijn mental life coach begreep niet zo goed hoe het boek zou kunnen eindigen. Maar het eindigt nooit, want met de laatste woorden op pagina 135, begin je weer op pagina 1. Je kunt over de hele wereld reizen met dit ene boek. Je hele vlucht naar New York heb je wat te lezen. Geniaal

In een café las ik verder met een kopje koffie en appeltaart met slagroom. Zoals gebruikelijk zat er weer iemand die mijn innerlijke onrust aanwakkerde. Van de ene kant van het café voerde ze een gesprek met iemand anders die helemaal aan de andere kant zat. Na enige tijd stelde ik voor dat ze wellicht bij elkaar aan een tafeltje konden gaan zitten of om het gesprek te beëindigen. Ik las de titel van mijn boek hardop voor en voegde eraan toe dat ik bewust geen adem meer kon halen door hun gekwetter. 

Het boek heeft een speciaal effect op me. Na een tijdje zie ik allerlei patronen op de bladzijden ontstaan, diagonale strepen bijvoorbeeld die in elkaar overlopen. Het is een beweging die het ademhalen ondersteunt. Ik denk dat dit het geheim is van het boek. Ademhalen op basis van patronen. 

Ontdek het geheim van bewust ademhalen. Nooit meer onzeker over je ademhaling. Brian Kersbergen, aandachttrainer en ervaringsdeskundige op het gebied van ademhalen. Oktober 2019

Ademhalen 

Haal toch adem!

adem in, adem uit. 

Geef de lucht de ruimte, en 

blaas je frustraties eruit.

Haal toch adem, 

adem in, adem uit. 

Het leven begint 

met een eerste adem in

En eindigt 

met een laatste adem uit.

Haal toch adem!

Alsjeblieft…

De BIC-man

Vrijdag ben ik in het Griftpark gaan fotograferen. Ik ben er nog niet zo vaak geweest en was verrast. Een leuk, groot park en erg divers. Nadat ik uren in het park heb rondgelopen kwam ik uiteindelijk thuis met meer dan 200 foto’s. Bij ‘street photography’ moeten de foto’s het verhaal vertellen en is een blog over foto’s schrijven enigszins onzinnig. Toch wil ik graag een serie foto’s toelichten.

Bij de cursus ‘storytelling photography’ was er een vrouw die foto’s had gemaakt van een zwerver. Ze vertelde er een prachtig verhaal bij waardoor de foto’s echt bijzonder werden. Ze werkte als vrijwilliger met daklozen en wist heel goed hoe ze deze groep moest benaderen. De man die ze had gefotografeerd was een kunstenaar en schrijver. Hij had al vijfhonderd boeken geschreven. Om hem te bedanken voor het gesprek en de foto’s had ze een kunstwerk van hem gekocht.

In het park zat een non op een bankje heerlijk van de zon te genieten. Ik wilde graag een foto maken van haar. Eerst wilde ze niet op de foto maar het lukte me om haar over te halen. Het zijn mooie foto’s geworden maar ik heb haar beloofd om ze alleen voor mijn hobby te gebruiken.

Vijf stappen bij de non vandaan, stond er ineens een man recht voor me. Hij wilde twee euro voor een foto. Ik herkende hem meteen, het was dezelfde zwerver als van de cursus. Mensen betalen voor een foto, ook als ze dakloos zijn, heeft niet mijn voorkeur. Ik wil een spontane ontmoeting met een spontane foto. Hier was weinig spontaans aan. Ik raakte volledig geblokkeerd, vooral omdat hij maar bleef praten: foto, dakloos, opvang, kunstenaar, foto, twee euro…. Het kwam in mijn hoofd op om te zeggen: ‘Jij bent de man van de cursus, ik wil geen foto van je maken’. Ondertussen was hij de kunstwerken uit zijn tas aan het halen. Hij was duidelijk niet van plan om door te lopen. Ik dacht de snelste manier om van hem af te komen, is om hem twee euro te geven en een foto te maken. Natuurlijk had ik geen twee euro. Ik had een briefje van vijf. ‘Heb je drie euro terug?’ vroeg ik aan de zwerver. Nee, dat had hij niet. Later dacht welke idioot vraagt er nou geld aan een dakloze: ‘Mayke!’ Meer dan één euro zeventig had ik hem niet te bieden, dat was ook goed.

Inmiddels was ik van de schrik bekomen en raakte geïntrigeerd door deze man. Hij sliep nauwelijks, schreef en tekende aan één stuk door met een ballpoint. Eerst was hij begonnen met schrijven maar toen was hij gaan tekenen. Het kunstwerk dat hij me liet zien had een lege ruimte, dat moest het profiel van een vrouw voorstellen. Helaas kon ik dat er niet in zien. Hij wilde het nog niet verkopen omdat het nog niet af was. Ik vertelde hem dat hij heel hip was omdat er beroemde kunstenaars zijn die alleen met een BIC-pen tekenen, ‘BIC art’. Toen werd hij helemaal blij. ‘Dit is ook met een BIC-pen getekend, het kan dus in een museum’. Ik dacht; ‘Nu wordt het tijd om weer eens verder te gaan.’

Miguel Gallardo, “El Capitan” is overleden

Gisteren is op 66 jarige leeftijd Miguel Gallardo overleden als gevolg van een hersentumor. Hij was al een hele tijd ziek. In 2020 kreeg hij de eerste hersentumor. Hierover schreef hij het boek ‘Algo extraño me paso camino de casa’ (Iets vreemds gebeurde er met me op weg naar huis). Het voelde alsof hij de controle over zijn hoofd verloren had. Een iPad werd ineens een vreemd onhandelbaar object en op straat liep hij richting links zoals een verkeerde geladen boot. Het boek werd een best-seller en er volgde meerdere herdrukken. Het is een indrukwekkend boek over het hele proces van diagnose en behandelingen tot genezing. Zoals altijd met veel humor en zelfspot geschreven. Het was tijdens het begin van de Corona-pandemie. Iedereen was bang om besmet te raken met Corona, de nieuwe C naast de altijd al gevreesde C van ‘cancer’. Ik heb de oude ‘C’, schreef hij me. 

“Más que a morir temía no volver a dibujar” “Meer dan om dood te gaan, was ik bang om niet meer te tekenen”

Het eerste wat hij probeerde nadat hij was geopereerd, was tekenen. Een simpel poppetje tekende hij met een pen op een schrijfblok, met als tekstballon, ‘Ja ik kan het nog’.

De zoektocht naar een goede plek voor Maria, zijn autistische dochter, werd versneld. Hij reisde heel Spanje door en bezocht veel huizen om zeker te weten dat Maria goed verzorgd zou worden als hij er niet meer zou zijn. Het maakte hem niet uit waar het was, als er maar goed voor haar gezorgd zou worden. ‘Ik ga toch niet meer naar haar toe als ik dood ben, dus waar in Spanje het is dat maakt niet uit.’ Uiteindelijk heeft hij een fijne plek voor haar gevonden. Daar was hij erg blij mee. 

In november heb ik hem voor de laatste keer gezien toen ik in Barcelona was. Zoals altijd spraken we af om koffie te gaan drinken. Toen ik hem zag staan aan de bar in een café waar hij een espresso bestelde, wist ik het meteen: dit is foute boel. Een broze, kwetsbare enigszins ontredderde man zag ik staan. Dat hij na de eerste hersentumor, een tweede hersentumor had gekregen wist ik, maar van de derde hersentumor was ik, zoals veel andere mensen, niet op de hoogte. Hij kon niet begrijpen hoe het mogelijk was dat hij in twee jaar tijd drie hersentumoren had gekregen. Bij de eerste dacht hij pech maar ik ga ervan genezen. Bij de tweede was hij al minder positief maar hij ging de strijd met deze tumor aan. Bij de derde tumor werd het teveel. Hij vertelde me dat hij het niet meer kon opbrengen, geen operatie meer en ook geen chemo maar een experimentele behandeling met medicijnen. Hij vond het vreemd om te weten dat hij niet lang meer te leven had. ‘Je weet dat je een keer doodgaat, maar dat het moment al heel dichtbij is, is vreemd’. Gelukkig was er een goede plek voor Maria. Maria’s leven gaat na zijn dood gewoon verder. Papa is er niet meer en verder kan zij er niet over denken.

Vanochtend dacht ik, nu ga ik nooit meer naar Barcelona toe. De afspraken met Miguel waren de hoogtepunten van mijn vakantie. Ik kon ontzettend met hem lachen en ook zijn manier van denken sprak me erg aan. Zijn hondje Gala, een bastaard vergeleek hij met Superman, ‘daar is er ook maar één van’. De eerste keer dat ik samen met hem zijn hond ging uitlaten, kwamen we terecht in ‘de hondendisco’. Een oude kinderspeeltuin in een park nu bestemd voor honden. ‘Hier ontmoet ze haar vrienden’. Het is net als in een gewone discotheek soms ontmoet je leuke mensen, andere keren is het saai. Ze had een verloofde maar die hond was er die dag niet. ‘Weet je dat de kont van een hond zijn visitekaartje is, zo maken ze kennis met elkaar’. Na een tijdje kwam Gala tussen ons in zitten op het bankje, het leek alsof ze luisterde naar ons gesprek. Hij vond dit bijzonder omdat ze meestal wantrouwend was bij vreemde mensen. “Jij bent anders en dat weet ze”, zei hij. Bij de eerste kennismaking wist hij direct dat ik anders was, maar het was geen probleem. Het was niet alleen dat hij mij begreep omdat ik autisme heb, maar hij waardeerde ook mijn humor, openheid en oprechte interesse. Vaak dacht ik, ik zou graag willen dat er in Nederland iemand is die me zo goed begrijpt. Waarbij het contact zo vanzelfsprekend is.

In november liep ik na het uitlaten van Gala mee naar zijn huis. Hij was erg moe en kwam moeilijk uit zijn woorden. Er viel een stilte toen we voor zijn deur stonden, want wat zeg je als je afscheid neemt van iemand die doodgaat.

‘Bel me weer als je in Barcelona bent, dan drinken we weer koffie’.

‘Ja dat zal doen’, was mijn antwoord.

Toen wist ik al dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. Enigszins verslagen liep ik naar een stripboekenwinkel om mijn gedachten weer te ordenen.

Het enige wat ik nu nog voor hem kan doen, is zijn boek “Maria y yo” verder vertalen en een uitgever proberen te vinden. Door dit boek en zijn lezingen over de hele wereld is er veel meer begrip gekomen voor autisme en voor de ouders met een kind met autisme. Nederland kan niet achterblijven.

Documentaire fotografie les 3: Rijkdom

Afgelopen zaterdag ben ik de hele dag in de Teekenschool bij het Rijksmuseum geweest. Een inspireerde leeromgeving. ’s Ochtends een workshop Blauwdruk en ’s middags mijn fotocursus.

Deze week was de opdracht: fotografeer rijkdom, rijke mensen. De PC. Hoofdstraat om de hoek is een mooi uitgangspunt. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo’n uitdaging om rijkdom te fotograferen, ik houd meer van het rauwe, het leven met rafels. De hele klas ging richting de PC Hoofdstraat, tien mensen die rondstruinen met een camera in één straat is wel veel. Het was een uitdaging om niet een medecursist op de foto te krijgen.

Jongens die stonden te wachten in de rij bij Louis Vuitton reageerden erg agressief toen ik een foto maakte. Veel gevloek en wat dreigementen. “Al weer iemand met een camera. Wat moet dat, sodemieter op. Ga weg!” Ik probeerde aan hem uit te leggen dat ik alleen een foto had gemaakt van de rij met paraplu’s. Gelukkig werd hij toen weer wat rustig. Toen ik vroeg of hij op de foto wilde begon de scheldtirade weer van vooraf aan. Oké helder, wegwezen.

“De wachters” bij Louis Vuitton

Één man zag er erg hip en duur gekleed uit. Toen ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken werd hij helemaal blij. Eindelijk een goede gelegenheid om met zijn rijkdom te pronken. Hij had een heerlijk Londens en accent en tijdens het maken van de foto’s bleef hij maar praten. Top voor mij. Door het natte weer was het moeilijk om het beeld helemaal scherp te krijgen, natte bril, natte lens…

Bij de tramhalte zag ik een man met een teckel staan met een regenjasje aan. Bizar hoe wij onze huisdieren steeds meer personifiëren. Ik vind het ook het toppunt van rijkdom, het kost een kaptaal om je hond zo aan te kleden. Terwijl het hondje zelf al een heerlijk vachtje heeft.

Later kwam ik de man tegen met zijn hond en hij wilde graag op de foto.  Let op de kleine teckel in de tas, het middelpunt van deze foto

Bij het stoplicht stond naast me ‘An englishman in Amsterdam’. Vooral de paraplu deed me aan dit liedje van Sting denken. Even later stond hij te bellen bij een bloemenwinkel. Deze jongen had een uitstraling van casual en rijk maar had vooral veel flair.

Om de serie compleet te maken wilde ik ook de armere mensen in beeld brengen. Eerst twijfelde ik hierover. Mag je een foto maken van iemand om de reden dat hij ‘arm’ is. Met rijkdom wil je graag pronken terwijl armoede toch graag wordt verhuld. Als je geen echte LV tas kunt kopen dan koop je een goede nepper op een markt in Turkije. Ik vind dat deze mensen ook gezien dienen te worden en een foto waard zijn. 

Veel mensen reageerden negatief. Zo negatief dat ik soms bang was om een klap voor mijn kop te krijgen. Bezorgers heb ik gefotografeerd omdat ze heel hard moeten werken voor weinig geld. Ook wel uitbuiting genoemd. De jongen in het busje wilde niet op de foto. Met wat overtuigingskracht lukte het me toch: “Dan kijk je toch gewoon naar buiten met je capuchon op.”  

Ik zag ook een man die ondanks het koude en regenachtige weer bij een minibieb stond. 

Wellicht is de held van de dag deze man met dreadlocks en een joint. Hij zag mij lopen met een camera en verwees me naar de ontruiming van een pand in de Marnixstraat. Eerst wilde ik een foto van hem maken. Daar klaarde zijn gezicht helemaal van op.

Het fotograferen van de ontruiming van het kraakpand werd me onmogelijk gemaakt door de politie. Eerst werd ik weggestuurd door een agent. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Als ik weg moet dan blijf ik zeker. Ze hadden de hele ontruiming afgeschermd met ME-busjes. Op een andere plek fotografeerde ik weer verder. Toen een politieagente me om mijn perskaart vroeg, moest ik alsnog vertrekken. De krakers werden onder luid gejuich van het publiek afgevoerd in gereserveerde bussen van het openbaar vervoer.

Het was weer een regenachtige, grauwe, kille middag maar ik heb me in ieder geval prima vermaakt.

Les 2: Handen fotograferen

Afgelopen zaterdag ben ik naar de tweede les van de cursus documentatiefotografie gegaan in het Rijksmuseum. Deze keer was de opdracht: fotografeer handen. Er werden eerst wat voorbeelden gegeven van afbeeldingen met handen en de eventuele betekenis van de positie van deze handen.

Mooie opdracht. Zoals vaker vind ik het moeilijk om een opdracht goed te interpreteren. Of beter gezegd vinden andere mensen het moeilijk om mijn interpretatie van de opdracht te begrijpen. Voor mijn gevoel heb ik best veel betekenisvolle handen gefotografeerd. Eerlijk gezegd heb ik ook een beetje lopen rommelen door aan mensen te vragen of ik een foto van ze mocht maken in verband met een cursus. Niet omdat de handen zo interessant waren maar omdat ik het beeld mooi vond of een ongekend moment van toeval.

Deze politieagent heb ik gefotografeerd omdat ik vond dat hij rustig alles in beschouwing nam en plezier in zijn werk had. Vooral na de rellen in Rotterdam die avond ervoor vond ik dat de politie wel mooi in beeld gebracht mocht worden.

Alles onder controle

Deze mevrouw zat in een koffiebar van haar koffie te genieten met een krant erbij. Wanneer zie je nog iemand een krant lezen? Ze vond het eerst niet goed dat ik een foto van haar maakte. Toen ik haar geruststelde door te zeggen dat hij alleen in de cursus zou worden gebruikt vond ze het prima.

Zaterdageditie

Dit is een voorbeeld van mooi plaatje.

Fiets Museumplein

Vervolgens komt de eigenaar van de fiets, tja die moet dan ook op de foto. Deze foto heb ik uitgekozen omdat alles in beweging is behalve zijn handen.

Fiets met eigenaar

De nummer 1 van deze les is een kleurrijke man op de fiets waarvan alles vaag is, behalve zijn handen.

Scherpe hand

Voor mij was het hoogtepunt van de dag een Canta. Dat kan ook niet anders. Het is een prachtig uniek exemplaar op een unieke en perfecte locatie. Een klassiek rode met ductape aan elkaar geplakte Canta, op het Museumplein voor een blauwe afscheiding. Beter kan het niet. Ik heb de Canta van alle kanten gefotografeerd en ik ben zelfs op de grond gaan liggen voor een unieke foto. Gelukkig is de Canta van Linnard en Dien nog altijd niet overtroffen.

  • Linkerhoek voor
  • Rechterhoek achter