Vandaag hoorde ik het nummer ‘Careless Whisper’ van George Michael weer eens. Direct dacht ik aan die ene bar in Rome. Alle mensen zongen spontaan mee, met een Italiaans accent natuurlijk. Ik keek om me heen en zag dat iedereen ongeveer even oud was als ik. Na enige twijfel, zong ook ik deze hit uit mijn jeugd enthousiast mee.
Toen werd er gedanst en een leuke Italiaanse man pakte mijn hand. Na weer te twijfelen dacht ik vooruit. Wanneer gebeurt dit nou, bij mij zelden. Dus ik zong en danste met deze man tot het aan het einde van dit nummer.
De rust keerde weer terug in de bar. Ik betaalde voor mijn espresso en ging weer verder. De man zwaaide me enthousiast uit. Ciao bella, riep hij me na.