Sinds een aantal jaren circuleert dit gedicht van mij op het internet. Ik weet niet hoe het daar gekomen is. Op mijn eigen blog mag het dan ook niet ontbreken vandaar de “Berenbromdag“.
Berenbromdag (de dag waarop iedere beer brommen mag)
Vandaag geen gelach
want het is berenbromdag.
Alle beren, waar ze ook zijn
mogen de hele dag brommen
en dat vinden ze fijn.
De honing is niet zoet
De vissen zijn te klein
Jeuk aan mijn snoet
Oh, mijn klauw doet zo’n pijn.
Morgen zijn de beren weer blij
want dan is de berenbromdag, voorbij.
In tijdschrift “Poetry Review” heb ik het gedicht“Splitting and Fucking” gelezen van de Amerikaanse dichteres Jodie Hollander.
Het gedicht speelt met de woorden Splitting en Fucking. Het gaat over pijn, verdriet en verlies, maar het gedicht is te krachtig om deprimerend te zijn. De stijl van Jodie Hollander is eenvoudig, eerlijk en komisch waardoor moeilijke situaties minder pijnlijk zijn.
Ze komt uit een muzikaal gezin en dit kun je zien in haar schrijfstijl. Als je het gedicht hardop leest merk je dat het een sterk metrum heeft en het accent automatisch op de pijnlijkste woorden ligt.
Het is overigens opvallend hoeveel er “gesplit” kan worden, onder andere een voordeur, een voorhoofd, een persoonlijkheid, een relatie… Het eerste deel spreekt me het meeste aan omdat het absurdistischer is dan het tweede deel. Misschien houd ik ook meer van Splitting…
Vanochtend werd ik wakker en ook vandaag tikte de regen tegen mijn raam. Deze zomer vraag ik me regelmatig af waar al die regen vandaan komt? Zoals alles in het leven moet het een keer ophouden. Gelukkig ging ‘s middag de zon schijnen en dan ziet de wereld er direct beter uit. Om boekwinkels van de ondergang te redden, ben ik naar Bijleveld gelopen om een dichtbundel te kopen. De meeste boeken koop ik online behalve poëzie, dat wil ik aanraken en er doorheen kunnen bladeren. Ik lees graag poëzie en het is ook goed gezelschap, met poëzie voel je je nooit alleen. Voor elk moment is er een gedicht, troostend als ik me somber voel, geruststellend als ik angstig ben, vrolijke gedichten om vrolijk te blijven.
101 poems to keep you sane
Één van mijn favoriete bundels is: “101 poems to keep you sane, emergency rations for the seriously stressed” samengesteld door Daisy Goodwin.
Vaak wordt poëzie als oubollig en decadent gezien, moeilijk te begrijpen omdat het een onsamenhangend geheel is. De dichter heeft te veel vrijheid genomen en is de lezer uit het oog verloren. Dit laatste komt natuurlijk ook voort uit het principe dat als een lezer de tekst niet begrijpt, dit de schuld is van de schrijver. Sinds de jaren negentig is Jip-en-Janneketaal de norm geworden. Uiteindelijk leidt dit alleen maar tot een verarming van het taalgebruik.
“160” poëzie
Dat poëzie met haar tijd meegaat blijkt uit het onderstaande gedicht, een “160”. Deze dichtvorm is afgeleid van het maximale aantal tekens van een sms-bericht. In de bundel, “to keep me sane”, staat het onderstaande gedicht van Charlotte Fortune.
Pls, stop sendg msgs2ths
no, i am not linda,
I hv not slept w/yr sis,
+i wd nvr call any1’s ma a slag.
Gd luk w/viag.
Luv, yr wrong no. xxx
Overigens heb ik bij Bijleveld de bloemlezing “De veertig van Heytze” van Ingmar Heytze gekocht.
