Let op de hamsters

Het zijn weer hamsterweken bij de Albert Hein. Als ik ergens een hekel aan heb dan zijn het die shit hamsters. Ik word er helemaal gek van al die hamsters op de vloer, in de schappen en de talloze onzin aanbiedingen. Voordeel bij de AH is niet altijd voordeel voor de klant.

Inmiddels kun je de hamsters ook tot leven brengen en je eigen hamster-selfie maken. Ik houd helemaal niet van selfies en zeker niet met een AH hamster. Op de website wordt gedetailleerd uitgelegd hoe je een hamster kunt activeren en dat je niet in paniek moet raken als je nog geen hamster hebt gezien. Dat vind ik vreemd, voor je het weet heb je een hamsterobsessie. “Waar zijn de hamsters?”

Breng de hamsters nu echt tot leven, Scan mij

De hamsters breng je tot leven door het hamsterwekenlogo of je Albert Heijn Bonuskaart te scannen. Kun je niet wachten om te beginnen maar ben je nog geen hamsterwekenlogo tegengekomen, geen paniek!Scan dan het logo hiernaast. Overal waar je dit logo ziet, in de winkel, in de Bonusfolder of Allerhande, komen de hamsters tot leven. Naast het hamsterwekenlogo kun je ook je Albert Heijn Bonuskaart scannen.

Bij de ingang van de winkel zijn er grote hamsters op de vloer geplakt. De hekjes gingen niet automatisch open. Ik dacht “Moet ik die hamsters zelf scannen om door te kunnen lopen?” Inmiddels stond ik vast en werd ik gevangen gehouden tussen de poortjes. Gelukkig werd ik gered door een meisje van de servicebalie die de poortjes opende Toen zag ik dat ik op de hamsters op de vloer stond, werd ik enigszins nerveus, “dadelijk komen ze tot leven, help”.

De handscanner heb ik niet gebruikt, voor je het weet zit er een hamster in. Die je allerlei dingen laat kopen die je niet nodig hebt. Komt hij in de scanner tot leven en gaat hij tegen je praten. “Hamsterweken: Laat deze aanbieding niet lopen.” Nou dan ga ik het apparaat slopen.

Bij het afrekenen met de zelfservicekassa werd het me ook niet makkelijk gemaakt. Een aantal zelfscankassas waren gesloten. De hamsters in de kassa zeiden: “ik ben momenteel niet aan het werk, zoek een andere kassa.” Je ziet een hamster met een drankje in een hangmat liggen. Toen ik uiteindelijk al mijn boodschappen had gescand  begon een hamster weer te zeuren. “Bij de kiptandoori hoort creme fraiche, bent u het vergeten? ” Dan verschijnt de optie: Ga terug of Eindig uw aankopen. Zo kom je nooit meer thuis als je steeds terug wordt gestuurd in de winkel

Wat ik opmerkelijk vind is dat er een aantal hamsters geradicaliseerd zijn. De AH wil daar niet veel over zeggen. Alleen dat ze een bomgordel dragen van een gebreide plastic AH boodschappentassen. Een aantal hamsters zou granaten aan de deur hebben gehangen. Ze zijn er tegen dat de  Albert Hein hamstervlees in katten- en hondenvoer  verwerkt. De hamster activisten krijgen steun uit het hele land. De AH heeft extra veiligheidsmaatregelen genomen.

Ze moeten er gewoon mee stoppen, met die hamsters. Het is mooi geweest, alle hamsters met pensioen.

 

 

 

Blokfluit

De afgelopen weken probeert iemand in de buurt om blokfluit te spelen en oefent iemand anders voor de Voice of Holland. Tegenwoordig hebben we allemaal een muzikaal talent. Het moet alleen nog verder ontwikkeld worden. Dan krijg je dus mensen die elke dag een uur staan te zingen of op hun blokfluit spelen in de tuin. Het meisje met de blokfluit maakt weinig progressie, het liedje “Boer wat zeg je van mijn kippen?” klinkt erg vals. Het andere meisje van de Voice, dat gaat niets worden ofschoon ze vol overgave zingt.

Dan is er ook nog het kinderdagverblijf. Door het mooie weer zaten ze veel buiten te zingen. De leidster speelde op haar blokfluit steeds hetzelfde liedje: ‘Klap eens met handjes, blij blij, blij’. De peuters zongen vrolijk mee. Ik werd er echter gestoord van, steeds weer hetzelfde liedje. Ik kreeg er gewelddadige gedachten van. Muziek is ook een bekend middel om iemand te martelen. Ik kon haar blokfluit inmiddels door haar strot duwen.

Op de lagere school moest ik na schooltijd naar de blokfluitles maar dat werd geen succes. Ik wilde eigenlijk piano spelen en geen blokfluit. Het idee dat ik eerst noten moest leren lezen met een blokfluit vond ik idioot. Bovendien wilde ik na schooltijd veel liever in bomen klimmen.

Voor de lessen moesten we van de dependance naar het hoofdgebouw lopen. Dat was voor mij een mogelijkheid om te “ontsnappen”. Ik rende heel hard de andere kant op. De juffrouw kon roepen wat ze wilde maar ik ging alleen maar harder rennen. Er waren overigens alleen maar meisjes die naar de blokfluitles gingen. Daar baalde ik behoorlijk van. Als jongen was het niet nodig geweest om op de blokfluit te leren spelen.

Ik was helemaal niet gemotiveerd en in de les was ik erg irritant. Ik stak nog net niet de blokfluit omgekeerd in mijn mond maar daar is ook alles meegezegd. Ik kreeg ook steeds ruzie met een meisje die een plastic blokfluit had. Naar mijn mening moest een blokfluit van hout zijn. Een plastic fluit vond ik stom en het geluid was raar. De juf zei steeds dat het niet uitmaakte, maar ik was niet te overtuigen. Onder de tafel schopte ik het meisje tegen haar benen, in de hoop dat ze zou stoppen.

Gelukkig had ik goede vrienden die geen blokfluitles hadden. Zij gingen tijdens mijn les voor de ramen van het klaslokaal staan, ze trokken gekke bekken en bonsden op de ramen. De blokfluitjuf  probeerde hen wel weg te sturen maar dat lukte niet echt. Toen mijn vriendjes kluiten tegen de ramen gooiden raakte de juf overstuur en werd ik weggestuurd. Mijn moeder ging naar de juffrouw om opheldering te vragen. Ze barste al snel in tranen uit en zei “Neem haar alstublieft mee, al het geld van de lessen krijgt u terug” Daar strandde mijn muzikale ontwikkeling.

 

Larry onderbreekt Sammy