Afgelopen maandag werd ik gebeld door Fred, de fotograaf van het Up Magazine. Hij vroeg of ik tijd had om een paar foto’s te gaan maken van Hoog Catharijne. Hij wilde eigenlijk zelf gaan maar dacht “Mayke is een fotograaf ter plaatse, die kan de foto maken”. Voor de Up had ik namelijk al eens eerder een aantal foto’s gemaakt. Mijn Spaanse les was verzet dus ik kon wel even naar Hoog Catharijne fietsen. Ik moest direct gaan omdat de zon scheen en het licht goed was om drie uur ’s middags. Hij stuurde me een voorbeeld van een foto die was genomen van een “hoge positie” zodat het dak erop stond.
Eenmaal aangekomen bij Hoog Catharijne zocht ik naar een hoge plek. Tegenover de ingang was er een restaurant met een terras. Maar ja, hoe kom ik daar? Met de lift kon ik naar boven. Nadat ik per ongeluk op de alarmbel had gedrukt, knopjes blijven ingewikkeld, hoorde ik ineens een man vragen wat het probleem was. Ik dacht dat ik onrechtmatig gebruik maakte van de lift, maar de man zei dat ik zelf op het alarm had gedrukt. Nou ja, niks aan de hand dus. Ik strandde op de eerste verdieping.
In het restaurant werd ik in het Engels begroet, het meisje sprak geen Nederlands. Ik vind dat een vreemde ontwikkeling, dat ik in Nederland Engels moet praten in een café of restaurant. Maar dit terzijde. Ik vroeg aan het meisje of het terras bij het restaurant hoorde. Dat klopte maar door de harde wind was het gesloten. Om een paar foto’s te maken wilde ze de deur wel open doen.
Er was één probleem, er stond een glazen wand als omheining en die verpestte mijn foto’s. Ik ben op een bankje gaan staan zodat ik er over heen keek. Nog een beter plan leek het me om op de tafel te gaan staan. Toen had ik last van een parasol die tegen me aanwaaide. Ik probeerde mijn evenwicht te bewaren zodat ik niet naar beneden viel. Ik was zo gefocust op het maken van een mooie foto dat ik niet echt nadacht over mijn levensgevaarlijke capriolen. Maar de foto’s zijn mooi geworden.