About Mayke Merkx

Here are my most recent posts

Help een zwangere vrouw!

Mayke´s Mengelmoes itemprop="discussionURL"Geef een reactie

zwangere vrouw

Vandaag was er een zwangere vrouw in de bibliotheek en ze wilde haar boete, van zes euro, niet betalen. Ze zei dat ze volledig de controle kwijt was over haar brein. Door de zwangerschapshormonen functioneerden haar hersenen niet goed meer. Ze kon er helemaal niets aan doen dat de boeken een maand te laat waren. Ik begon me wel een beetje zorgen te maken. Kan ze van de bibliotheek de weg naar huis nog wel terugvinden? Boeken aan haar uitlenen is compleet onverantwoord. Komen ze nog ooit terug? Waarom volg je nog een cursus als je zo’n last hebt van je hormonen?

Vervolgens begon ze te onderhandelen over de hoogte van de boete. De helft, drie euro, wilde ze nog wel betalen. Ze gebruikte hiervoor als argument dat ze eigenlijk met zijn tweeën waren, zij en de ongeboren baby. Hier begreep ik echter niets van. Twee boeken te laat, is twee keer betalen en niet één boek, dat lijkt me vanzelfsprekend. Uiteindelijk vond ik het logischer dat ze een hogere boete moest betalen, namelijk twaalf euro, “Het moeder en het ongeboren kind te laat tarief”. Het was een onzinnig voorstel en heb het ter kennisgeving aangenomen. “Zes euro graag en wilt u het bonnetje?”

Vandaag was haar laatste les en ze wilde haar abonnement verlengen, met drie maanden, tot aan de geboorte van haar kind. Nu werd het helemaal fraai. De afgelopen drie maanden had ze niet optimaal gebruiken kunnen maken van de bibliotheek omdat ze zwanger was. Ze wilde daarom met terugwerkende kracht de bibliotheekpas in werking laten gaan, met andere woorden vanaf vandaag drie maanden gratis. Het was inmiddels wel overduidelijk dat ze niet meer logisch kon nadenken. Zolang ze zwanger is heeft het geen enkele zin om de pas te verlengen omdat ze, zoals ze zelf zegt, niet kan nadenken. Volgens haar redenering zou drie maanden na haar bevalling consequenter zijn. Hoe dan ook mag ik hopen dat haar verstandsverbijstering van tijdelijke aard is. Toen anderen zich ermee bemoeiden dacht ik: Basta ya! De pas heb ik voor vier weken gratis verlengd. Als iedereen van alles en nog wat, om wat voor reden dan ook, zelf gaat bepalen, wordt het een enorme chaos.

Gelukkig was er ook iemand in de bibliotheek die niet zwanger was en gewoon kon nadenken. Toen iedereen weg was zei een man: “Goed gedaan! Er zijn regels en daar moet je je aan houden anders heeft het geen zin om regels te hebben”. Daarna zei hij “Als je grenzen trekt dan creëer je grensgevallen. Dat is onontkoombaar. Bij grensgevallen heb je de mogelijkheid om van de regels af te wijken. Maar een grensgeval is een uitzondering en niet de regel”.

Nieuwe aanwinst in potloden collectie

VVV'tje itemprop="discussionURL"Geef een reactie

collectors item

Een kleine toelichting bij deze foto is misschien wel een goed plan. Sinds een aantal jaren koop ik in elk museum een potlood. Geen kaarten, catalogi, posters of andere souvenirs. Inmiddels is het een aardige collectie geworden. Dit komt ook doordat mijn neefjes en nichtje in elk museum er één voor me kopen. Binnenkort ga ik schrijven over de mooiste potloden.

Geen idee overigens waar het rode potloodje vandaan komt. De dag na het stemmen zat het in mijn etui. Tijdens een Spaanse les haalde ik het eruit. Een aantal mensen zeiden direct: “Hé Mayke dat is een potlood uit het stembureau”. Afgelopen woensdag waren de potloden vastgemaakt aan kettinkje. Mocht je je afgevraagd hebben waarom, dan weet je nu het antwoord; er zijn dus mensen die het potlood meenemen, al dan niet bewust.

Gezellig met de bus

Mayke´s Mengelmoes itemprop="discussionURL"Geef een reactie

busVrijdag was ik op het Domplein. Aan de klokken kon ik horen dat er een begrafenis was. Zoals ik al eerder had gezien stond er een “rouwbus“. Een goede oplossing om mensen naar de begraafplaats of het crematorium te brengen. Vooral omdat in de binnenstad weinig parkeerplek is. Steeds vroeg ik me af, waar is de kist. Een rouwauto zag ik namelijk niet staan. Toen de bus langsreed zag ik dat de kist in de bus stond. Vol ongeloof keek ik de bus na. Doodskisten geven me altijd een naar gevoel. De overledene is weg maar toch niet echt weg.

Op de achterkant stond “Tours v.i.p.”. Ik weet niet waar het v.i.p betrekking op heeft, op de overledene of de rouwende passagiers. Mijn eerste reactie was “doodeng om met de kist in een bus te zitten”. Staat hij wel goed vast of begin de kist te schuiven bij een scherpe bocht of een keer hard remmen. Stel nou dat je een ongeluk krijgt, kan de kist daartegen, is het niet een groot risico omdat de kist makkelijk een ander kan verwonden als hij eenmaal begint te glijden

Ik wilde wel meer weten over de bus en bezocht hun website. Alle faciliteiten werden beschreven. Er is bijvoorbeeld een toilet aanwezig voor “kleine boodschap”, wat doe je dan met een dringende grote boodschap? De verlichting in de bus kan worden aangepast naar de sfeer van de situatie. Het licht uit lijkt me gepaster dan een steeds van kleur veranderend moodlight, rood, blauw, groen…. Er is ook een mogelijkheid om muziek te spelen of foto’s te laten zien. Het klinkt inmiddels als een soort discobus.

Op de website kun je ook naar een filmpje kijken. Alles wordt van bovenaf gefilmd en ik vermoed dat er gebruik is gemaakt van een drone. Het ziet er vreemd uit, ik vroeg me af of iemand een dronefimpje van de begrafenis heeft gemaakt of dat het een begrafenis is voor de commercie, de kist met bloemen is even geleend en de rouwende mensen komen uit een naburig café.

De site verwees naar een Achterhoekse uitvaartbeurs. Daar kun je in alle rust de bus bekijken. Op de beurs was nog veel meer te zien. Het meest opmerkelijk vond ik een mevrouw die als medium de begrafenis gaat begeleiden. Ik neem aan dat ze contact maakt met de overledene. Dat kan tot bizarre situaties leiden. Je kunt dan beter bij het principe blijven over de dode niets dan goed. Anders loop je het risico dat het medium begint te pruttelen, “ik houd helemaal niet van witte rozen” zegt de man die zijn hele leven alles wat groeit en bloeit uit zijn tuin heeft verwijderd en nu volgens de rouwkaart van witte rozen houdt.

De begrafenissector is een goed lopende branche geworden. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is mogelijk. Er is nog meer mogelijk dan waar je zelf ooit behoefte aan hebt. Maar zoals in de economie geldt, aanbod creëert de vraag. Gelukkig weet ik zelf niet hoe ik de aarde verlaat. Maar ik hoop dat ik niet met de bus mee hoef maar gewoon een auto voor mezelf krijg.

 

 

Gabriela Mistral, van lerares naar dichter

Poëzie en Literatuur itemprop="discussionURL"Geef een reactie

mgr_gabriela_mistral_ap

Het is 70 jaar geleden dat Gabriela Mistral de Nobelprijs voor de Literatuur won. Het was de eerste keer dat een Latijns-Amerikaanse auteur zo’n hoge onderscheiding kreeg. In het Instituto Cervantes  in Utrecht geeft María Soledad Falabella Luco op donderdag 12 maart om 19.00u een lezing over het werk van Gabriela Mistral: El ojo limpio: het werk van Gabriela Mistral, 70 jaar nadat zij de Nobelprijs won.

Gabriela Mistral (1889-1957), pseudoniem voor Lucila Godoy Alcayaga, was een Chileense lerares, dichteres , schrijfster en diplomate. Ze werd geboren op 7 april 1889 in Vicuña. Haar moeder Petronila Alcayaga was een naaister en haar vader Juan Jerónimo Godoy was een docent en dichter, hij verliet het gezin toen Gabriela drie jaar oud was.

Gabriela gaf jaren lang les op de lagere en middelbare school tot ze beroemd werd met haar gedichten. In 1908 begon ze als lerares op een dorpsschool. Ze had een hartstochtelijke relatie met Romelio Ureta Carvaja een spoorweg beambte. Op 25 november 1909 pleegde hij op 26 jarige leeftijd zelfmoord. In zijn jaszak zat een brief van Lucila Godoy. Na zijn dood begon Gabriela gedichten te schrijven, “Liefdesgedichten in nagedachtenis van de dood”, (“Sonetos de la muerte”) uit 1914. Hierdoor werd ze bekend in heel Latijns-Amerika, maar haar eerste dichtbundel “Wanhoop” (Desolación) werd pas in 1922 uitgegeven.

In 1924 reisde ze voor de eerste keer naar Europa. In Madrid verscheen in kleine oplage de dichtbundel “Ternura” (Tederheid) en werd opgedragen aan haar moeder en zus Emelina. De gedichten gaan over kinderen en de wereld waarin ze leven.

In 1938 werd haar derde dichtbundel “Tala” gepubliceerd in Buenos Aires door uitgeverij “Sur”. Gabriela Mistral doneerde de opbrengst van haar bundel aan Catalaanse instellingen, zoals “La Residencia de Pedralbes” die jonge slachtoffers onderbrachten tijdens de Spaanse Burgeroorlog.

Belangrijke thema’s in haar werk zijn liefde, bedrog, moederliefde en de natuur. Haar volledige werk werd voor het eerst gepubliceerd in 1958. Haar Latijns-Amerikaanse afkomst en haar reizen naar de Verenigde Staten en Europa vormde een mix van Indiaanse en Europese invloeden.

In 1945 won zij op 56 jarige leeftijd, de Nobelprijs voor de Literatuur. Voor haar lyrische poëzie, geïnspireerd door heftige emoties; haar naam werd het symbool voor de idealistische ambities in de gehele Latijns-Amerikaanse wereld. Tot op heden is zij de enige vrouw in Latijns-Amerika die deze prijs heeft gewonnen. Gabriela Mistral was betrokken bij de sociale politiek en had een belangrijke invloed op het onderwijssysteem in Zuid-Amerika. Ze was erelid van verschillende culturele genootschappen zowel in Chili als in de VS, Cuba en Spanje.

Gabriela was 67 jaar toen zij op 10 januari 1957 in New York aan kanker overleed. De resten van Gabriela werden overgebracht naar haar geboorteland Chili op de begraafplaats Montegrande , waar zoals in haar testament staat. Zij wilde uitrusten in haar geliefde vallei van Elqui, het dorp waar zij haar kindertijd doorbracht. Er werden drie dagen van rouw afgekondigd en veel mensen brachten haar de laatste eer. Bijna elke grote stad in Chili heeft een straat of plein dat naar haar genoemd is als eer aan haar literaire werk.

Dit artikel over Gabriela Mistral is ook te lezen in Spaans op het blog van Instituto Cervantes Utrecht

http://utrecht.blogs.cervantes.es/2015/03/10/gabriela-mistral-van-lerares-naar-dichter-gabriela-mistral-de-profesora-a-poetisa/

 

Slechthorend of niet slechthorend dat is de vraag…

Mayke´s Mengelmoes itemprop="discussionURL"Eén reactie

wabliefDe afgelopen dagen is er iets mis met mijn gehoor. Ik versta compleet wat anders dan daadwerkelijk wordt gezegd. De mondhygiënist zei dat ik een kleine verzekering had. Met die zorgverzekeraars van tegenwoordig weet je niet meer zeker wat je krijgt. Ik vroeg aan hem of mijn verzekering de behandeling zou vergoeden.
– “Nee”.
– “Hoezo niet?”
– “Ik zei u net al dat u een verzekering heeft”.
– “Ja dat klopt, ik heb een verzekering”.
Inmiddels bekroop me het gevoel dat er wellicht sprake kon zijn van een misverstand. Uiteindelijk herhaalde hij het nog een keer:
– “U heeft een kleine ontsteking rechtsboven”.
– “Gelukkig! Geen problemen dus”, antwoordde ik hem.

Nee het was helemaal niet gelukkig! De ontsteking zou mijn kaakbeen kunnen aantasten en dan had ik een groot probleem. In ieder geval was het misverstand wel opgelost. Nou ja, gedeeltelijk. Als de behandeling pijn deed moest ik hem dat laten weten. “Hoe?”, was mijn vraag. “Door je hand op te steken”. Direct kwam er een vervolgvraag in mijn hoofd op. Welke hand, links of rechts. Het lukte me om deze vraag te onderdrukken. Alleen een autist maakt daar een probleem van.

In de bibliotheek belde een mevrouw die haar dvd’s wilde verlengen. Ik verstond dat ze vandaag was gaan fietsen en de dvd,s niet terug kon brengen. Ik dacht wie gaat er in godsnaam lang fietsen met dit weer, wel sportief natuurlijk. Op de vraag waar ze naar toe was gefietst en hoe ver kreeg ik het antwoord: “Ik heb vanaf één uur ’s nacht in het ziekenhuis gelegen, aan het infuus. Ik kom net thuis”. Gelukkig ging het wel beter met haar.

Bij mijn collega’s hoorde ik een hoog zoemend geluid. Het geluid was net zo irritant als een bromvlieg die tegen het raam aan blijft vliegen. Ze vertelden me dat het een rustgevend achtergrond muziekje was, ik vond het niet rustgevend en wilde wat gaan slopen. Het maakte niet uit wat. Ze deden de muziek uit, wat een rust. Voor mij is absolute stilte het meest rustgevend. Toen ging de harde vervelende deurbel, in koor zeiden ze, “Nu wil ik wat gaan slopen!”

De ene keer hoor ik dus te weinig en de andere keer teveel.